«Λίγες μέρες πριν κλείσω τα 46, γέννησα το πρώτο μου παιδί: ένα μικροσκοπικό αγοράκι με τεράστια μάτια! Για πολλές εβδομάδες, δεν ήξερα τι όνομα να του δώσω. Δεν μπορούσα να χωρέσω σε μία λέξη αυτό το μεγάλο θαύμα.
Όλες οι γέννες είναι μαγικές αλλά, το να γίνεις μητέρα σε αυτή την ηλικία, ήταν εκπληκτικό. Σαν να είχα έναν κρυμμένο άσσο στο μανίκι όταν όλες οι προηγούμενες προσπάθειές μου είχαν αποτύχει. Ωστόσο, όταν κάνεις παιδί σε προχωρημένη ηλικία, υπάρχουν επιπλοκές - ή τουλάχιστον μεγάλος φόβος για επιπλοκές.
Μετά από πολλές αποβολές κι δύο αποτυχημένες εξωσωματικές, όλοι νόμιζαν ότι η εγκυμοσύνη μου ήταν αποτέλεσμα της επιμονής μου, με τη βοήθεια της επιστήμης. Όταν λέω στους ανθρώπους ότι συνέλαβα φυσικά, η έκπληξή τους ήταν μεγάλη. Εξάλλου, οι πιθανότητες φυσικής σύλληψης μετά την ηλικία των 45 ετών είναι μικρότερες από 5%.
Μέχρι και σήμερα, έχω την αίσθηση ότι πρέπει να δώσω εξηγήσεις για την εγκυμοσύνη μου. Σε συζητήσεις με μαίες, συμβούλους, φίλους και αγνώστους είναι δύσκολο να μην ξεκινήσω αναφέροντας πρώτα την ηλικία μου, να μην αστειευτώ για την "παλαιότητά μου", να μην αναγνωρίσω την απιθανότητα αυτού του σεναρίου.
Δυστυχώς, η γονιμότητα μιας γυναίκας υπόκειται συχνά σε δημόσια εικασίες και ανάκριση. Το "γιατί δεν κάνεις παιδιά;" ή το "γιατί κάνεις παιδιά σ' αυτή την ηλικία;", είναι ερωτήσεις που έχω ακούσει επανειλημμένα.
Μετά από τις τόσες φορές που ήρθα σε δύσκολη θέση, ήταν δύσκολο να ανακοινώσω την εγκυμοσύνη μου. Δεν άνηκα ούτε στις μαμάδες που έκαναν παιδί πριν τα 40 ούτε στις γυναίκες που δεν μπορούν να κάνουν παιδί όπως νόμιζα. Δεν ταίριαζα πουθενά. Δεν θα μεγάλωνα το παιδί μου μαζί με τις φίλες μου... Τα δικά τους παιδιά είναι ήδη αρκετά μεγάλα!
Ωστόσο, προσπάθησα πολύ να συμβαδίζω με αυτό που θέλει η κοινωνία: να κάνω ένα παιδί όσο ήμουν νεότερη.
Μετά από δύο γύρους εξωσωματικών αποφάσισα να μην προχωρήσω σε τρίτο. Είχα σκεφτεί την υιοθεσία ή τη δωρεά ωαρίων. Κάποια στιγμή, μου είχαν προσφέρει γενναιόδωρα και τα έμβρυα ενός άλλου ζευγαριού. Αλλά ένιωθα κουρασμένη.
Κατανοούσα τις χαρές της ζωής που ζούσα ήδη. Δεν μπορούσα να αντέξω και άλλη αποτυχία, και άλλη αποβολή, και άλλες παρενέργειες κάποιας θεραπείας υπογονιμότητας. Είχα ανίψια και βαφτιστήρια. Είχα μια ζωή γεμάτη και δημιουργική, που μου επέτρεπε να ταξιδεύω και να είμαι αυθόρμητη. Στις αρχές του χρόνου, μάλιστα, έλεγα σε μια φίλη πως το κεφάλαιο "μητρότητα" τελείωσε για μένα.
Λίγες μέρες μετά, διαπίστωσα πως ήμουν έγκυος.
Αντιλαμβάνομαι τις ψεύτικες ελπίδες που μπορεί να δώσει η ιστορία μου - η ιστορία της γυναίκας που σταματάει τις προσπάθειες να γίνει μητέρα και μετά μένει έγκυος χωρίς να προσπαθήσει, λες και την εμπόδιζε η ίδια η επιθυμία της. Ειλικρινά, δεν υπήρξε κάποιο κόλπο για να μείνω έγκυος. Δεν αποδίδω την εγκυμοσύνη μου σε κάποιο συμπλήρωμα διατροφής, στον βελονισμό ή κάποιο πρόγραμμα υγιεινής ζωής. Δεν έχω να δώσω καμία συμβουλή. Ήταν καθαρή τύχη.
Αυτό που ξέρω με βεβαιότητα είναι πως, παρόλο που φίλοι και γνωστοί με προειδοποιούσαν για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσω ως 46χρονη μαμά, νιώθω πως σε αυτή την ηλικία είμαι πολύ καλύτερη μητέρα από ό,τι θα ήμουν στα 20 και στα 30 μου. Έχω κάνει περισσότερα, έχω δει περισσότερα, έχω αφιερώσει περισσότερο χρόνο στη γνωριμία του εαυτού μου και την αποδοχή του. Τώρα έχω μια δύναμη που δεν είχα νεότερη».
Πηγή: theguardian.com