Η μέθοδος ονομάζεται «σκέφτομαι-νιώθω-κάνω» και βασίζεται πρώτα στο να φιλτράρουμε τις σκέψεις και τα λόγια μας πριν τα ξεστομίσουμε, στην ενσυναίσθηση και στον τρόπο διαχειρίσης της κατάστασης.
Σκέψου...
...τι είναι αυτό που σε τσαντίζει πραγματικά. Όλοι έχουμε κάποια triggers, τα οποία πυροδοτούνται από συγκεκριμένες συμπεριφορές των παιδιών μας και χτυπάνε μια ευαίσθητη χορδή μέσα μας. Αρχικά, πρέπει να εντοπίσεις ποια είναι αυτά. Αν το καλοσκεφτείς, αυτό το έντονο συναίσθμα του θυμού οφείλεται περισσότερο στην ταραχή που νιώθουμε παρά στη συμπεριφορά του παιδιου.
Πάρε βαθιές ανάσες (όσες χρειάζεσαι!) και φίλτραρε τα λόγια σου. Γίνε εξωτερικός παρατηρητής της όλης κατάστασης και δώσε στο παιδί σου χρόνο να σκεφτεί τη συμπεριφορά του. Μπορείς να του πεις «αυτό που κάνεις δεν είναι όμορφο και θα το συζητήσουμε σε λίγο».
Μερικές φορές είναι καλό για το παιδί να πρέπει να σκεφτεί μια κατάσταση για λίγο πριν μιλήσετε.
Νιώσε...
...όπως νιώθει το παιδί σου. Με λίγα λόγια, μπες στη θέση του! Ένα μικρό παιδί δεν έχει μάθει ακόμα να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του και να οργανώνει τις σκέψεις του. Γίνε ο καθοδηγητής του σε αυτό.
Μίλησέ του ήρεμα, κοιτάζοντάς το στα μάτια. Μια απαλή και ευγενική φωνή έχει περισσότερες πιθανότητες να τραβήξει την προσοχή του, παρά να του φωνάξεις. Δείξε του τον τρόπο με τον οποίο επιλέγεις να λύσεις ένα θέμα: ήρεμα και με ενσυναίσθηση.
Κάνε...
...το παιδί σου μια αγκαλιά. Ακούγεται ακατόρθωτο, όταν σου έχει ανέβει το αίμα στο κεφάλι, όμως, η αγκαλιά μπορεί να είναι θεραπευτική και για τους δυο σας. Όταν νιώσεις πιο ήρεμη, δώσε του μια σαφή προειδοποίηση.
Όλα τα παιδιά πρέπει να ξέρουν τις ενδεχόμενες συνέπειες των πράξεων τους. Φρόντισε κάθε φορά να το προειδοποιείς με σαφήνεια για το τι θα συμβεί αν αποφασίσει να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο και σε παρακούσει.