Τα κορίτσια της δεκαετίας του '90 δεν γνωρίζαμε από social media, likes και σέξι slfies, αλλά γοητεύαμε τους συμμαθητές μας με κολιέ choker, αρβυλάκια συνδυασμένα με κοντά λουλουδάτα φορέματα, σκούρα κραγιόν στα χείλη, λευκά t-shirts με τα υπέρφαρδια τζινς, πάνινα allstarάκια, κίτρινα Timberland και, κάποιες φορές, μπαντάνα στα μαλλιά.
Οι έφηβοι των '90s πέρασαν όλες τις ορμονικές τους αλλαγές σε μια δεκαετία που ξεκίνησε με την ελαφρότητα των New Kids On the Block, των μαθητικών λευκώματα και του Σάκη Ρουβά και ολοκληρώθηκε με τα σκοτάδια των Nirvana, την αυτοκτονία του Kurt Cobain, τον ερωτισμό της ανερχόμενης τότε Britney Spears και την επαναστατική ενέργεια των Guns'N'Roses.
Είμαστε η τελευταία γενιά που στα πάρτι χορεύαμε μπλουζ με μπαλάντες των Scorpions, παίζαμε μπουκάλα και φλερτάραμε μήνες μέχρι να ανταλλάξουμε το πρώτο μας φιλί.
Και μέσα σε όλη αυτή την τρέλα των νεανικών μας χρόνων, μας συντρόφευε η τηλεοπτική σειρά «Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς», ο Johnny Depp στο «21 Jump Street», οι ζωντανές εκπομπές της Ρούλας Κορομηλά, τα «Κακά παιδιά» του Κώστα Μυλωνά, και όλη η τρασίλα της ιδιωτικής τηλεόρασης που, θέλαμε δεν θέλαμε, θα έβαζε ένα λιθαράκι στους ανθρώπους που θα γινόμασταν (ποιος μπορεί να ξεχάσει το «Χρυσό Κουφέτο» με την Αννίτα Πάνια ή το Ερωτοδικίο;).
Ήμασταν τα τελευταία παιδιά του 20ου αιώνα
Γενικά, ήμασταν τα τελευταία παιδιά του 20ου αιώνα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, αλλά δεν είχαμε ιδέα τι μας επιφύλασσε το μέλλον. Hτεχνολογία θα κατακτούσε σύντομα κάθε πτυχή της αναλογικής καθημερινότητάς μας, αλλά δεν μας το είχε πει κανείς.
Υπήρξαμε οι τελευταίοι έφηβοι που, για να αποκτήσουμε ένα νέο άλμπουμ, έπρεπε να τρέξουμε στα δισκάδικα και να το αγοράσουμε ή να το γράψουμε σε κασέτες από το ραδιόφωνο.
Έπρεπε να απομνημονεύουμε τα τηλέφωνα των φίλων μας και να τους καλούμε στο σπίτι (με κίνδυνο να σηκώσουν τι ακουστικό οι γονείς τους) για να τους μιλήσουμε, ενώ κλείναμε ραντεβού από το μεσημέρι της της Τετάρτης για το βράδυ του Σαββάτου, χωρίς να χρειάζεται να ανταλλάξουμε δεκάδες μηνύματα επιβεβαίωσης.
Είμαστε η τελευταία γενιά παιδιών που άκουσαν την μάνα τους να λέει «κλείσε, περιμένω τηλέφωνο» ή «βγες από το internet, θα πάρει η γιαγιά σε λίγο» και η τελευταία γενιά που είχε μόνο ένα είδος σχολικού μπούλινγκ να διαχειριστεί: το δια ζώσης.
Επίσης, ήμασταν η τελευταία γενιά που πρόλαβε την ανεμελιά της γειτονιάς και την εμπιστοσύνη των γειτόνων.
Το ότι μεγαλώσαμε πιο απλά και πιο ανέμελα από τα σημερινά παιδιά, χωρίς τις οθόνες και τις ανέσεις της τεχνολογίας στη ζωή μας, με κάνει να νιώθω τυχερή. «Δηλαδή τα '90s ήταν όλα ονειρεμένα;», θα ρωτήσει κάποιος και η απάντηση είναι όχι! Ωστόσο ήταν τα καλύτερά μας χρόνια που, κοιτώντας τα από απόσταση, δεν μπορεί παρά να τα εξιδανικεύουμε.