«Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο από το παιχνίδι!
Αν οι άνθρωποι δεν σταματούσαμε να παίζουμε, θα υπήρχε λιγότερη κακία γύρω μας.
Λιγότερη συννεφιά και μελαγχολία...
Λιγότερος χώρος για καυγάδες και μίση...
Το παιχνίδι ενώνει αντίθετους κόσμους! Δίνει ζωή, μοιράζει χαμόγελα, σου διατηρεί την αθωότητα, σε κάνει να αναπνέεις φρέσκο οξυγόνο!
Μα σταματήσαμε οι άνθρωποι να παίζουμε, γιατί μας είπαν πως μεγαλώσαμε...
Και γέμισε η ζωή μας με άγχος, γίναμε νευρικοί, απότομοι, θλιμμένοι και σπάνια ειλικρινά χαμογελαστοί...
Και κάπως έτσι χάσαμε το νόημα και αφήσαμε τη ζωή να μετρά μέρες και όχι στιγμές...
Οι πιο ευτυχισμένες μας αναμνήσεις, οι πιο ανάλαφρες από τα βάρη της καθημερινότητας, ήταν όταν παίζαμε!
Σκεφτείτε τις στιγμές εκείνες και θα δείτε μόνο χαρά γύρω και μέσα σας!
Εγώ αρνούμαι να μεγαλώσω! Αρνούμαι να διώξω το παιδάκι που ζει μέσα μου!
Και πάντα οι αγαπημένοι μου φίλοι θα είναι τα παιδιά!
Γιατί αυτά συγχωρούν, δεν παρεξηγούν, χαρίζουν ζωντάνια και μας θυμίζουν, έστω και για λίγο, την χαμένη μας αθωότητα...
Να παίζουμε με τα παιδιά μας σαν παιδιά!
Μόνο έτσι δεν θα μεγαλώσουμε ποτέ!
Μόνο έτσι η ζωή μας θα έχει χρώμα!»