Η μαγεία κρύφτηκε τόσο καλά πίσω από μουτρωμένα προσωπάκια, γκρίνιες και... κρινταζρίσματα, που νιώθεις σαν σου πήραν το όνειρο των «Χριστουγέννων με παιδιά» από τα χέρια και σου το έκαναν σμπαράλια.
Για του λόγου το αληθές, θα σας περιγράψω τις γιορτές με τα παιδιά Προ Εφηβείας και Μετά Εφηβείας. Πρώτα απ' όλα, να σας πω ότι έχω δύο αξιολάτρευτα εφηβάκια. Μία κόρη 15 ετών κι έναν γιο 13 ετών. Η μία διανύει την Α' λυκείου νομίζοντας πως είναι τουλάχιστον 20 και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, κι ο άλλος πηγαίνει Β' γυμνασίου και η ζωή του (όταν δεν είναι έξω) περιορίζεται στους 4 τοίχους του δωματίου του.
Τα ίδια παιδιά, μέχρι πριν ελάχιστα χρόνια, περίμεναν τα Χριστούγεννα πώς και πώς! Το στόλισμα του δέντρου και του σπιτιού γινόταν μέσα Νοεμβρίου με τραγούδια και χορούς και το ξεστολίζαμε λίγο πριν το Πάσχα. Η έγνοια τους ήταν να κλείσουν τα σχολεία για να περάσουμε χρόνο οικογενειακά, να κάνουμε βόλτες στο κέντρο της Αθήνας, να πάρουμε σβάρνα τα θέατρα και τα σινεμά και να παίξουμε όσο πιο πολλά επιτραπέζια γινόταν.
Ένας ακόμα λόγος που λάτρευαν τα Χριστούγεννα ήταν οι αμέτρητες ώρες που περνούσαμε στην κουζίνα. Τι μελομακάρονα, τι κουραμπιέδες, τι δίπλες, τι γέμιση για τη γαλοπούλα, τι σαλάτες, τι ορεκτικά, δεν με άφηναν να κάνω τίποτα μόνη μου! Μερικές φορές, μάλιστα, ευχόμουν να πάνε καμιά βόλτα με τον μπαμπά ή με φίλους τους για να μαγειρέψω με την ησυχία μου.
«Πρόσεχε τι εύχεσαι» θα μου έλεγε η μητέρα μου αν ζούσε, και θα είχε απόλυτο δίκιο. Η ευχή μου, βλέπετε, βγήκε αληθινή φέτος και δεν μου αρέσει καθόλου.
Τα δύο καμάρια μου, δεν έρχονται πια στην κουζίνα να μαγειρέψουμε μαζί χριστουγεννιάτικες συνταγές. Για την ακρίβεια, δεν περνούν ούτε απ' έξω. Προτιμούν να «αράζουν» στον καναπέ και να βλέπουν συνταγές στο Tik Tok. Όσο για το στόλισμα του σπιτιού, με έβαλαν να ανανεώσουμε το δέντρο και τα στολίδια μας γιατί «δεν είναι πια μωρά για να έχουμε την Άρτα και τα Γιάννενα στο δέντρο μας» και τέλος.
Όσο στόλιζα κάθονταν στον καναπέ, ο καθένας με το κινητό του, και μου έδιναν οδηγίες. Πιο δω η κόκκινη μπάλα - πιο κει η άσπρη - δεν έχουν σταθεί καλά τα λαμπάκια - η κορυφή γέρνει - αμάν ρε μαμά, δεν βλέπεις ότι η αριστερή μεριά έχει πιο πολλές μπάλες από την δεξιά;
Όταν τελείωσε και το στόλισμα του δέντρου έφτιαξα ζεστές σοκολάτες για όλους μας όπως κάθε χρόνο, αλλά φέτος είναι όλα αλλιώς… Ήπιαν και οι δύο από μια γουλιά, σηκώθηκαν, έδωσαν ένα φιλί σε μένα και τον μπαμπά τους, άνοιξαν την πόρτα κι έφυγαν. Είχαν ραντεβού με τους φίλους τους στο κοντινό εμπορικό κέντρο και, ως γνωστόν, οι φίλοι στην εφηβεία είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο.
Η μέρα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς πλησιάζουν αλλά ο ενθουσιασμός τους παραμένει σε χαμηλά επίπεδα. Κάποτε, τσακώνονταν με τις ώρες μέχρι να αποφασίσουν τι παιχνίδια θα παίξουμε με τους φίλους και τους συγγενείς που καλούσαμε στο σπίτι. Φέτος, οι επιθυμίες τους έχουν αλλάξει κατακόρυφα και με ρωτάνε συνέχεια τα εξής:
Η κόρη μου: «Μπορώ να βγω τα Χριστούγεννα; Μπορώ να βγω μετά την αλλαγή του χρόνου; Αν μ' αφήσετε να βγω, τι ώρα πρέπει να γυρίσω; Να έρθουν και οι φίλοι μου στο σπίτι;».
Ο γιος μου: «Θα μου πάρετε iphone; Θα μου πάρετε το καινούριο Playstation; Θα με αφήνετε περισσότερο χρόνο στην οθόνη πιο πολύ χρόνο το 2024; Έλα ρε μαμά, σε παρακαλώ. Όλοι μου οι φίλοι παίζουν όσο χρόνο θέλουν...».
Και κάπως έτσι κυλούν οι μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Για την ακρίβεια, τρέμω την επόμενη εβδομάδα που θα κλείσουν τα σχολεία και θα ξεκινήσει η άδειά μου. Προβλέπω ότι θα τσακωνόμαστε κάθε μέρα όλη μέρα και η μαγεία των Χριστουγέννων θα πάει περίπατο. Η μεγάλη θα είναι όλη μέρα έξω με φίλους κι ο μικρός κλεισμένος στο δωμάτιο να παίζει PS.
Και πείτε μου εσείς τι να κάνω που το μόνο που θέλω είναι να περάσω χρόνο μαζί τους όπως παλιά. Ονειρεύομαι να επισκεφτούμε όλα τα χριστουγεννιάτικα πάρκα της Αθήνας, να ψωνίσουμε δώρα, να δούμε ταινίες, να κάνουμε χριστουγεννιάτικες αγκαλιές και να αναπληρώσουμε τον κοινό χρόνο που μας στερεί η καθημερινότητα.
Ωστόσο, ξέρω πως όλα αυτά θα τα ξαναζήσω μαζί τους μόλις τελειώσει η εφηβεία. Δεν θα είναι όπως όταν ήταν παιδιά, αλλά θα είναι εξίσου όμορφα και αγαπησιάρικα. Βαθιά μέσα μου ξέρω πως με αγαπούν και με χρειάζονται ακόμα περισσότερο και πως, σύντομα, θα μου το εκφράζουν όπως παλιά. Μέχρι τότε, λίγη υπομονή…