«Αποφάσισα να κάνω ΠΑΡΤΙ. Χωρίς λόγο. ή μάλλον είχα. έφτιαξα ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ, τις πήρα μαζί μου στο σχολείο και σκέφτηκα ΠΟΙΟΥΣ να καλέσω. Στην αρχή είπα μήπως μόνο τα ΑΓΟΡΙΑ; Μήπως μόνο τα ΚΟΡΙΤΣΙΑ; Αναποφάσιστος, μέχρι που πλησίασα τα παιδιά.
Φώναζα ένα ένα τα ονόματα τους, χωρίς να έχω πει τον λόγο, ένα ένα παιδί με πλησίαζε και του έλεγα "Θέλεις ΝΑ ΕΡΘΕΙΣ στο πάρτι μου; Θα μου δώσει μεγάλη χαρά αν έρθεις".
Πρώτα κάλεσα τα παιδιά που ξέρω ότι καλούνται σπάνια. Με έκαναν σφιχτή αγκαλιά, ενθουσιάστηκαν, χαμογέλαγαν απίστευτα, ενώ τα υπόλοιπα που δεν είχα ακόμα φωνάξει το όνομά τους, είχαν την αγωνία στο πρόσωπό τους. "Εμένα δε θα με καλέσει;". Μέχρι να δώσω και την τελευταία πρόσκληση, ένα συνωμοτικό παιχνίδι παιζόταν ανάμεσα μας. Είναι δυνατόν να μη σας καλέσω ΟΛΟΥΣ; Αφού όλοι είστε μέρος του παζλ μας, δεν μπορώ να κάνω πάρτι χωρίς όλους σας ΜΑΖΙ.
Τις επόμενες μέρες έρχονταν χαρούμενα και μου έλεγαν "Θα έρθω ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ, θα σας φέρω δώρο χειροποίητο", "Ευχαριστώ που με καλέσατε!". Ανυπομονώ κι εγώ μαζί. Και έτσι σήμερα κάναμε το ΠΑΡΤΙ.
Το μάζεμα έγινε στο βιβλιοπωλείο, το αγαπημένο μου @goniasou. Φορέσαμε πιτζάμες, πήραμε αρκουδάκια και κουβέρτες και πήγαμε εκδρομή… στη νύχτα, στη φύση, στην κατασκήνωση.
Με ήχους νυχτερινούς να παίζουν από ένα ηχείο, μαζευτήκαμε γύρω από τη φωτιά μας και διαβάσαμε ιστορίες μέσα στο σκοτάδι. Με μικρούς φακούς και μαζί ζέστη σοκολάτα και μηλόπιτα. Ανέξοδα σχεδόν. Φως από τα αστέρια, που σκορπίσαμε στο δωμάτιο.
Είπαμε τρομακτικές ιστορίες, γελάσαμε, αγκαλιαστήκαμε. Ήρθαν όλα τα παιδιά, ακύρωσαν αγγλικά και προπονήσεις και φροντιστήρια. Δεν κάνει κάθε μέρα πάρτι ο δάσκαλος. Κι ήταν από τα ωραιότερα πάρτι της ζωής μου.
Ευχαριστώ όλα τα παιδιά που ήρθαν και μοιραστήκαμε στιγμές, ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Θοδώρα και στη Φωτεινή, τις τόσο όμορφες ψυχές που ομορφαίνουν τη ζωή μου με τη φιλία τους».