Για την κόρη της, Θάλεια
«Το κοριτσάκι μου είναι 7 ετών. Πάει δευτέρα δημοτικού. Είναι ένα πολύ χαρούμενο δευτεράκι. Η μητρότητα μου έδωσε πάρα πολλή υπομονή. Η μητρότητα ήταν από αυτά που δεν πίστευα να συμβούν. Όταν έκλεισα τα 41 έβλεπα παιδιά και έκλαιγα. Ήθελα οπωσδήποτε να κάνω παιδί. Ευτυχώς έγινε και απέκτησα τη Θάλεια, που την ήθελα πολύ. Κάθε μέρα που τη βλέπω μου έρχεται πίσω ακριβώς αυτό, πόσο πολύ ήθελα τη Θάλεια».
Για το διαζύγιο
Όλα εξαρτώνται από το πώς συμπεριφέρεται, όταν έχεις να αντιμετωπίσεις μία πρόκληση. Ο χωρισμός είναι μία δύσκολη αλλαγή. Στην περίπτωση των γονιών μου δεν ήταν καλή η αλλαγή, δεν το αντιμετώπισαν καλά. Αυτό ήταν και που με τραυμάτισε, με δυσκόλεψε και το κουβάλησα μαζί μου για χρόνια. Προσπάθησα να το κάνω λιγότερο, να μην με πονάει τόσο πολύ. Όταν δυο άνθρωποι αγαπιούνται και μπορούν να συνεννοηθούν, τότε όλες οι αλλαγές, όσο δύσκολες και να είναι, γίνονται σε ένα καλό πλαίσιο».
Για το διάβασμα με το παιδί
«Το διάβασμα στο σπίτι είναι ένα φοβερό πράγμα. Διαβάζει κάτι σηκώνεται. Έχει και ΔΕΠΥ η Θάλεια. Οργανωνόμαστε βέβαια με εργοθεραπεία, ψυχοθεραπεία κλπ. Αλλά είναι ένα παιδάκι που είναι πολύ ενεργητικό, παρορμητικό, θέλει κάθε τρεις και λίγο να σηκώνεται. Οπότε το οργανώνουμε και το σήκωμα. Δηλαδή διαβάζουμε λίγο και μετά της λέω, κάνε δυο τούμπες και ξανά έλα. Αυτό το πήγαινε – έλα, το πήγαινε – έλα δοκιμάζει την υπομονή μου. Σαν Ζέτα και σαν μαμά, δοκιμάζει την υπομονή μου. Παρόλα αυτά είμαι εκεί».