Αυτή η μαμά χαρακτηρίζει την ηλικία των 12 «ύπουλη» και μοιράζεται την εμπειρία της έτσι ώστε να δώσει κουράγιο σε όλες τις μαμάδες εκεί έξω που... παλεύουν να τα βγάλουν πέρα με τα προεφηβάκια τους.
«Πριν από μερικές εβδομάδες ο μικρότερος γιος μου έγινε 12 ετών... Μπήκε σ' αυτή τη δύσκολη και ύπουλη ηλικία, όπου όλα αλλάζουν. Το έζησα με τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μου και ξέρω καλά.
Κάποτε τα παιδιά μου μου έλεγαν για το πώς πέρασαν τη μέρα τους και για σκηνικά που συνέβαιναν με τους φίλους τους. Μετά τα 12, όμως, αυτά κόπηκαν μαχαίρι. Μόνο ανασήκωναν τους ώμους και μουρμούριζαν κάτι που δεν καταλάβαινα ποτέ.
Συνήθιζαν να ενθουσιάζονται με τις οικογενειακές βόλτες, αλλά αυτός ο ενθουσιασμός αντικαταστάθηκε από βιντεοπαιχνίδια, με το να περνούν χρόνο μόνοι τους στο δωμάτιό τους ή με φίλους τους.
Αφαιρούνταν όλο και περισσότερο, σαν να μην τους ενδιαφέρει τίποτα και κανείς. Και η κυκλοθυμία τους ήταν πραγματικά τρομακτική.
Είχαν κατάθλιψη; Ήταν αυτό φυσιολογικό; Κάνω αρκετά για να τους βοηθήσω; Πώς μεγάλωσα τόσο αχάριστα παιδιά; Έτσι σκεφτόμουν μέχρι που μίλησα με άλλους γονείς και όλοι συμφωνήσαμε ότι τα 12 είναι η πιο δύσκολη και ύπουλη ηλικία.
Και εγώ έχω υπάρξει 12 χρονών και μάλιστα, θυμάμαι ότι ήμουν ''επαναστάτρια''. Πίστευα ότι οι γονείς μου ήταν χαζοί και ότι ήξερα πολύ περισσότερα για τη ζωή από εκείνους, αλλά δεν ήμουν τόσο κακή... Ή μήπως ήμουν;
Σύμφωνα με τη μητέρα μου, ήμουν. Και ξεκίνησε γύρω στα 12α γενέθλιά μου.
Γιόρτασα τα 12α γενέθλια του γιου μου, όπως εκείνος ήθελε.
Δεν ήθελε πάρτι με τους φίλους του. Ήθελε κοτομπουκιές και πατάτες τηγανιτές. Και ήθελε να έχει τα ξαδέρφια του, τις θείες και τους θείους του, τη γιαγιά και τον πατέρα του όλα σε ένα μέρος για να φάνε πίτα με φυστικοβούτυρο. Έτσι, αυτό κάναμε.
Χαιρόμουν γιατί δεν είχε αλλάξει. Παρέμενε ένα παιδί που του άρεσε να μιλάει και να με αγκαλιάζει. Εξακολουθούσε να πιστεύει ότι ήμουν φοβερή και ήθελε να περνάει χρόνο μαζί μου. Ήμουν ευτυχισμένη.
Και τότε, μέσα σε μια νύχτα, άλλαξε.
Τα 12 είναι δύσκολα, μοναχικά και μπερδεμένα!
Σε αναγκάζουν να γίνεις ένας διαφορετικός γονιός.
Απαιτούν από σένα να έχεις κότσια και αντοχή.
Όμως ένα πράγμα που βλέπω στα δύο μεγαλύτερα παιδιά μου, που θα γίνουν φέτος 16 και 14 ετών και μου δίνει ελπίδα είναι ότι ξαναγυρνάνε κοντά μου.
Έχουν αρχίσει να μιλάνε περισσότερο και να με αφήνουν να κρυφοκοιτάζω τη ζωή τους ξανά χωρίς να χρειάζεται να το ζητάω συνεχώς.
Οι αγκαλιές τους μοιάζουν ειλικρινείς. Βγαίνουν περισσότερο από τα δωμάτιά τους και οι διαθέσεις τους έχουν εξομαλυνθεί σε ένα διαχειρίσιμο επίπεδο.
Αν έχετε παιδί σ' αυτή την ηλικία να ξέρετε ότι όλα θα πάνε καλά! Στο μεταξύ, όμως, κάντε ό,τι μπορείτε για να μην το πάρετε προσωπικά.»
Πηγή: scarymommy.com