«Ακατάστατη. Ανοργάνωτη. Ξεχασιάρα. Τεμπέλα. Προσπάθησα τόσο σκληρά να μην είμαι όλα αυτά. Αλήθεια, προσπάθησα. Δυστυχώς, όμως, δεν τα κατάφερα ποτέ.
Δεν μπορώ να ακολουθήσω ένα πρόγραμμα για να κρατήσω το σπίτι μου τακτοποιημένο. Αγόρασα όλα τα καλάθια οργάνωσης, πέρασα ώρες ταξινομώντας, βάζοντας ετικέτες και λέγοντας στον εαυτό μου ότι αυτή τη φορά θα ήταν διαφορετικά. Δεν ήταν.
Έγραψα αμέτρητα σημειώματα, τα οποία έβαλα στο ψυγείο για να θυμάμαι όλα όσα έχω να κάνω. Ακόμα όμως ξεχνάω τα περισσότερα...
Μεγάλωσα σε ένα πεντακάθαρο σπίτι με μία μητέρα, η οποία ήταν υπόδειγμα νοικοκυράς και για πολλά χρόνια ένιωθα ντροπή που δεν της έμοιαζα.
Όταν ήμουν μικρή όλοι με αποκαλούσαν τσαπατσούλα και ακατάστατη. Στο γυμνάσιο, παρακάλεσα τη μητέρα μου να με πάει να εξεταστώ για ΔΕΠΥ. Ήμουν τόσο ξεχασιάρα και χανόμουν στις σκέψεις μου διαρκώς. Οι ''ειδικοί'' μού είπαν ότι δεν είχα κανένα θέμα και εγώ συνέχισα να προσπαθώ με κάθε τρόπο να γίνω κάτι που τόσο απεγνωσμένα ήθελα να γίνω, αλλά δεν μπορούσα να το πετύχω.
Πίστευα ότι κάτι πήγαινε λάθος με μένα.
Η απροσδόκητη απώλεια των γονιών μου σε νεαρή ηλικία επιδείνωσε το πρόβλημα. Κατά καιρούς, ένιωθα εκτός ελέγχου. Σκεφτόμουν ότι θα προσπαθήσω περισσότερο. Έφτιαχνα λίστες, τις οργάνωνα χρωματικά και με όμορφο τρόπο, αλλά τίποτα δεν είχε αποτέλεσμα.
Το γεγονός ότι έχω και τρία μικρά παιδιά να μεγαλώσω κάνει ακόμα χειρότερα πράγματα.
Έχω κλάψει αμέτρητες φορές για το πώς είμαι. Κακή μαμά. Έτσι έλεγα στον εαυτό μου.
Δεν μπορούσα να βγω από το σπίτι χωρίς να χρειαστεί να τρέξω πίσω πολλές φορές για ξεχασμένα αντικείμενα, μια χαμένη τσάντα, κλειδιά που ''κρύβονταν'' σε κοινή θέα. Ο αριθμός των φορών που είχα χάσει το τηλέφωνό μου στο σπίτι ήταν ανησυχητικός.
''Δεν έχεις ΔΕΠΥ, απλά δεν προσπαθείς αρκετά'' αυτό έλεγα στον εαυτό μου μέρα νύχτα.
Κάποια στιγμή δεν άντεξα και μίλησα σ’ ένα έμπιστο φίλο και γιατρό. Αν και δεν έλαβα ποτέ επίσημη διάγνωση της ΔΕΠΥ, έλαβα βοήθεια στο ταξίδι μου.
Παίρνω ένα μικρό λευκό χάπι που ηρεμεί το μυαλό μου και μου επιτρέπει να είμαι η αληθινή εκδοχή του εαυτού μου. Είμαι καλύτερη μητέρα, πιο προσεκτική σύζυγος και πιο ευτυχισμένος άνθρωπος.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι σταμάτησα να αυτομαστιγώνομαι και να μιλάω άσχημα για τον εαυτό μου. Δεν είμαι τεμπέλα, απλά χρειαζόμουν βοήθεια.Το μυαλό του καθενός λειτουργεί διαφορετικά και αυτό πρέπει να είναι σεβαστό.
Προσπαθώ να το διδάξω και στα παιδιά μου, έτσι ώστε να δείχνουν κατανόηση και ευγένεια σε κάποιον που είναι διαφορετικός απ’ αυτά.
Δεν είμαι γιατρός, θεραπευτής ή κάποιος που ισχυρίζεται ότι έχει ιατρικές γνώσεις. Έχω απλώς την εμπειρία μου. Ήξερα ότι έπρεπε να υπερασπιστώ τον εαυτό μου μόλις αποδέχτηκα τον εαυτό μου. Και αυτό ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιο για μένα: η αποδοχή.
Μου πήρε αρκετό καιρό να αποδεχτώ αυτό που είμαι και τα ελαττώματά μου. Μόλις όμως το έκανα, βρήκα επιτέλους τα πατήματά μου και έναν τρόπο να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες.»
Πηγή: herviewfromhome.com