Ολόκληρη η ανάρτηση
«Είναι ακόμα νωρίς για να αλλάξει η μέρα. 21/11/23. Τα Εισόδια της Θεοτόκου.
Θα σας διηγηθώ μια ιστορία που καρό τώρα σκέπτομαι. Πάμε λοιπόν.
Πριν πολλά χρόνια συγκεκριμένα το 1949 στο Μαρούσι , εκεί σύνορα με την Πεύκη (παλιά την λέγαν Μαγκουφανα) ήταν ένα πετρόκτιστο σπίτι που έμενε ένα ζευγάρι. Η Ευγενία και ο Χρήστος.
Έρωτας μεγάλος και δυνατός. Αυτή πλουσιοκόριτσο και Αυτός Κρητικός ήρωας του αλβανικού και της αντίστασης. Είχε προδοθεί στους Γερμανούς έμεινε φυλακή στο Χαϊδάρι, βασανίστηκε και τον ελευθέρωσαν οι Εγγλέζοι.
Βγήκε με έλκος στομάχου και φυματίωση.
Παντρεύτηκαν το 1947 και ο Χρήστος μπήκε στο σανατόριο στην Πεντέλη. Η Ευγενία νοίκιασε έξω από σανατόριο ένα δωμάτιο να του κάνει παρέα. Να μην σας τα πολυλογώ, το 49 τους βρήκε μαζί παντρεμένους και την Ευγενούλα 27 χρονών, έγκυο στον μήνα της.
Εκείνο το απόγευμα του Νοεμβρίου είχε σκοτεινιάσει από νωρίς. Είχε ζεστάνει νερό στην πανάρχαια ηλεκτρική κουζίνα και έπλενε ρουχαλάκια στην σκάφη. Ο Χρήστος δούλευε στον Πειραιά. Ήταν ναυτιλιακός πράκτορας στα μότορ σιπ της εποχής.
Μεγάλη απόσταση Πειραιάς Μαρούσι. Κατέβαινε με τα πόδια στο Μαρούσι . Έπαιρνε το λεωφορείο από το Μαρούσι, κατέβαινε Ομόνοια και έπαιρνε τον ηλεκτρικό μέχρι τον Πειραιά και βέβαια αρκετό ποδαρόδρομο.
Εκεί που λέτε που έπλενε η Ευγενούλα σπάσανε τα νερά. Ψύχραιμη αυτή. Ήξερε, δεν πανικοβλήθηκε. Φόρεσε μια ρόμπα ζέστη φόρεσε τα παπουτσάκια της και βγήκε από το σπίτι και πετάχτηκε μέχρι το μπακάλικο του Τσαμπουνάρη που είχε τηλέφωνο.
Πήρε τον Χρήστο:
- Έλα γρήγορα σπάσανε τα νερά!
Ποσό γρήγορα να έλθει ακόμα και το ταξί που πήρε... Η Ευγενούλα γύρισε σπίτι, ετοίμασε την βαλιτσούλα της και περίμενε. Κάποτε το ταξί έφθασε. Την πήρε ο Χρήστος αγκαλιά με προσοχή και κατευθύνθηκαν στο μαιευτήριο. Κάπου στην οδό Αχαρνών.
Εκεί, αρκετά εύκολα, βγήκε ο γιος τους στρουμπουλός, φαγανός, λαίμαργος και χαρούμενος. Ήταν μια ευτυχισμένη οικογένεια. Όμως όλα αυτά δεν κράτησαν πολύ. Το 1955 ο Χρήστος πέθανε από καρκίνο του στομάχου αφήνοντας πίσω μια κοπελούδα 32 χρονών με δυο αρσενικά παιδιά.
Τα κατάφερε όμως με λίγα ή πολλά και με προσωπικές θυσίες. Χωρίς να στερήσει από τα παιδιά ποτέ τίποτα. Στον Κλαουδάτου ψώνιζε καλοκαιρινά και χειμερινά. Μονοφόρι τα παπούτσια με πέταλα.
Πέρασαν τα χρόνια ο πρώτος γιος έζησε ζωή γεμάτη με λύπες, χαρές, επιτυχίες, αποτυχίες. Βρέθηκε κοντά στον θάνατο δυο φορές. Έχασε την πρώτη σύζυγο του, όμως βρήκε οικογένεια στο πρόσωπο της Ντορίτας.
Αισιοδοξία λοιπόν ο πρωτότοκος γιος της Ευγένειας και του Χρήστου, ο Ηλίας, δηλαδή εγώ.
Σήμερα, 21/11/23, κλείνω τα 74 και παλεύω και για παραπάνω.
Σας εύχομαι κάθε μέρα που σηκώνεστε το πρωί να λέτε ένα ευχαριστώ που είστε στην ζωη και είμαστε όλοι μαζί».