Ο σύμβουλος ψυχικής υγείας Χρήστος Θεοδωρόπουλος μέσα από αυτή του την ανάρτηση μάς υπενθυμίζει πώς ό,τι κάνουμε, μένει ανεξίτηλο στην καρδιά του παιδιού μας.
«Όταν αγαπάς το παιδί σου...
Του δίνεις φτερά να πετάει, όχι αλυσίδες να μένει ακίνητο.
Του μαθαίνεις να μη σε χρειάζεται με κάθε τρόπο αρκεί να είναι ομαλός και ταιριαστός στο χαρακτήρα του.
Το φαντάζεσαι να σε ξεπερνά με κάθε τρόπο, να γίνεται καλύτερο από σένα από αγάπη για εκείνο και όχι από άχτι για σένα και το παρελθόν σου.
Το εκπαιδεύεις πριν κάνει οποιοδήποτε βήμα στη ζωή του, να κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέπτη, όχι εσένα.
Βάζεις το βλέμμα σου ψηλά ακόμη κι όταν κλαις σε αεροδρόμια με αποχαιρετισμούς.
Προσποιείσαι και λίγο πως είσαι άνετη όταν σου φεύγει για να μην νιώσει ενοχή που μεγαλώνει μακριά σου.
Αγαπάς εσένα φροντίζοντάς σε όταν αυτό φύγει για να μην του γίνεις βάρος ούτε καν στη σκέψη.
Του διδάσκεις την αξιοπρέπεια, την ενσυναίσθηση και την αυτονομία πριν το αφήσεις από τις φτερούγες σου.
Του υπενθυμίζεις πάντα πόσο αναγκαίο είναι να κάνει τα βήματα της ζωής του δικό του κτήμα, δικό του καμάρι και δική του ευθύνη.
Βρίσκεσαι πάντα εκεί, με υγρά μάτια, γεμάτη ψυχή με κάθε τρόπο, κάθε λέξη να του θυμίζεις πως τελικά... Σε έχει ήδη μέσα του όπου κι αν πάει.»