Οι πόνοι από τον τοκετό, όπως ξέρουν όλες οι μαμάδες, δεν υποχωρούν ούτε εύκολα ούτε γρήγορα. Το πρήξιμο στα πόδια φεύγει πιο εύκολα, αλλά ο θηλασμός έχει γίνει μια αδιάκοπη διαδικασία χωρίς τέλος: πότε πεινάει το νεογέννητο μωρό σου και πότε θέλει να φάει (ή να παρηγορηθεί) το νηπιάκι σου.
Το να τρέχεις πίσω από ένα 3χρονο κι ένα νεογέννητο δεν είναι αστείο. Ούτε το να βρίσκεις χρόνο για να βάλεις δυο μπουκιές στο στόμα σου. Τρως ό,τι βρίσκεις, όπως για παράδειγμα γλυκά, που φέρνουν κάθε τόσο οι φίλοι και οι συγγενείς που έρχονται για επίσκεψη, και πραγματικά αυτή τη στιγμή το τελευταίο πράγμα που σε νοιάζει να σκεφτείς είναι οι θερμίδες.
Η ζωή σου ως μαμά σε έχει αλλάξει, κατά κάποιον τρόπο. Η χαρά σου δεν είναι πλέον να είσαι φρεσκολουσμένη και ντυμένη στην τρίχα (αν και ωραία είναι να το κάνεις και αυτό μία στο τόσο). Μπορεί να μη νιώθεις ότι επικοινωνείς πλήρως με το περιβάλλον, ειδικά τις πρώτες μέρες μετά τον τοκετό, ωστόσο βιώνεις τις πιο γλυκές στιγμές της ζωής σου.
Έτσι είναι κι η δική μου ζωή μου εδώ και 3 εβδομάδες - απ' όταν δηλαδή γέννησα το 2ο μωρό μου, τον Marco. Με ελάχιστο ύπνο, πολλή κούραση και καθόλου ενήλικες να πεις έστω μια κουβέντα.
Αυτές τις μέρες βρίσκεις χαρά στο να θυσιάζεσαι για τα παιδιά σου. Αφήνεις άλλα πράγματα πίσω για να είναι εκείνα η προτεραιότητά σου. Οι άμεσες ανάγκες τους μπλοκάρουν οτιδήποτε άλλο θέλεις ή χρειάζεται να κάνεις. Είναι απολύτως εξαρτημένα από εσένα και, ενώ αυτό μπορεί να σου φαίνεται κουραστικό, είσαι μαμά και φτιάχτηκες για να μπορείς να ανταπεξέλθεις.
Mερικές φορές, όταν έχεις τρελαθεί, θέλεις απλά να ξέρεις ότι κάποιος άλλος σε καταλαβαίνει. Έχεις ανάγκη να ξέρεις ότι κάποιος άλλος καταλαβαίνει πόσο δύσκολο είναι και ταυτόχρονα πόσο αφάνταστα σπουδαίο είναι. Μερικές φορές θέλεις απλά κάποιος να αναγνωρίσει την αξία σου και να θυμηθεί ότι είσαι φανταστική. Ότι ΕΧΕΙΣ ΣΗΜΑΣΙΑ. Ότι αγαπιέσαι. Ότι κάνεις κάτι που βοηθά τον κόσμο να γίνει καλύτερος.
Ελεύθερη μετάφραση από Motherly