«Είναι 10.30 το βράδυ και είμαι εξουθενωμένη.
Τα παιδιά έχουν πέσει για ύπνο από τις 9.30 κι ο άντρας μου έχει αποκοιμηθεί στον καναπέ. Είναι η στιγμή που κλείνω το λάπτοπ και την τηλεόραση και βάζω το ασύρματο τηλέφωνο στη βάση του γιατί, αν δεν το κάνω εγώ, την άλλη μέρα δεν θα έχουμε τηλέφωνο.
Στη συνέχεια, περνάω δίπλα απ’ τη γωνιά του σκύλου και βλέπω ότι όποιο παιδί κι αν ήταν υπεύθυνο για την σίτισή του, έχει ξεχάσει να του βάλει φρέσκο νερό. Το κάνω εγώ. Ανεβαίνοντας τη σκάλα, μαζεύω από κάτω μια κάλτσα, ένα παιχνίδι και μια πετσέτα. Με κάθε σκαλί που ανεβαίνω, φουντώνω λίγο περισσότερο.
Στην κουζίνα, βλέπω το φαγητό να κρυώνει στην κατσαρόλα. Το βάζω σε ένα τάπερ, ανοίγω το ψυγείο και βρίσκω 3 ακόμη τάπερ με αποφάγια που δεν έχει πετάξει κανείς.
Επιστρέφοντας στο σαλόνι, μαζεύω σκουπιδάκια, σχολικές εργασίες και μισογεμάτες κούπες. Αφού σβήνω όλα τα φώτα που έχουν μείνει ανοιχτά, σκοντάφτω σε ένα ξέμπαρκο ζευγάρι αθλητικά παπούτσια.
Και φουντώνω κι άλλο.
Μπαίνοντας στο μπάνιο, βρίσκω στον νιπτήρα ένα μάτσο πράγματα που τα παιδιά μου έχουν πάρει χωρίς να ρωτήσουν. Και φυσικά, που δεν έβαλαν ποτέ στη θέση τους. Αναστενάζω βαθιά, γδύνομαι και πλένω το πρόσωπό μου. Σκέφτομαι πως το μόνο που θέλω να κάνω είναι να ξαπλώσω, να ανοίξω το βιβλίο μου και να ξεφύγω από αυτό που ζω, να ζήσω τη ζωή κάποιου άλλου. Πολύ απλά, είμαι τόσο κουρασμένη που το μόνο που σκέφτομαι είναι: “Όχι άλλο κάρβουνο!”
Λίγο αργότερα, ο άντρας μου σέρνει το κορμί του απ’ τον καναπέ στο κρεβάτι. Με κοιτάζει καλά καλά και, από τον τόνο της φωνής μου συμπεραίνει ότι του έχω θυμώσει για κάτι. Με ρωτάει και του απαντώ: “Όχι!”
“Συμβαίνει κάτι;” μου λέει. Δεν μιλώ για λίγο, ελπίζοντας η λογική μου να επικρατήσει των αρνητικών συναισθημάτων που με πλημμυρίζουν. Τελικά λέω κάτι του τύπου “Δεν είμαι στα καλά μου αυτή τη στιγμή και δεν θα ήθελα να το συζητήσω.”
Δεν μιλάει ούτε εκείνος για λίγο, μάλλον προσπαθώντας να αποφασίσει αν πρέπει να το συνεχίσει ή όχι. Ή αν παραείναι κουρασμένος για να συζητήσει ψύχραιμα. Τελικά, το αφήνει γι’ άλλη φορά και πέφτει για ύπνο.
Μόνη με τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου, αδυνατώ να συγκεντρωθώ στο βιβλίο μου.
Επειδή η αλήθεια – η αντικειμενική αλήθεια – είναι ότι ο άντρας που κοιμάται δίπλα μου είναι εκείνος που μαγείρεψε το φαγητό που έχω μαζέψει απ’ τον πάγκο και πήγε στο σούπερ-μάρκετ από την προηγούμενη μέρα, κι ας δούλευε όλη μέρα σε μια δουλειά που τον εξαντλεί σωματικά και ψυχολογικά.
Αλλά, πέρα απ’ όλ’ αυτά, όταν νιώθω πως την τελική ευθύνη για τα πάντα την έχω όλη εγώ, αγανακτώ, φουντώνω και βράζω στο ζουμί μου. Είμαι έτοιμη να σκάσω επειδή δε ζήτησα ποτέ να είμαι αρχηγός, οργανωτής και διαχειριστής τους κι εκείνη που γεμίζει πάντα όλα τα κενά.
Γιατί να ξεχάσουν να σβήσουν τα φώτα, να μαζέψουν τα παπούτσια, να βάλουν μπρος το πλυντήριο πιάτων ή να καθαρίσουν γύρω απ’ το μπολάκι της γάτας χωρίς να τους το ζητήσω εγω; Γιατί πρέπει να τους πω εγώ πότε θα κάνουν μπάνιο, θα πλύνουν τα ρούχα τους, θα ταΐσουν τα κατοικίδια, θα κλείσουν ραντεβού για δουλειά ή θα βγάλουν βόλτα τον σκύλο; Γιατί δεν βλέπουν την πεταμένη κάλτσα, το βρώμικο μαντήλι, το άδειο μπολ, τα μουχλιασμένα αποφάγια; Γιατί δεν κάνουν καμία δουλειά χωρίς να εμπλακώ εγώ;
Και η αλήθεια είναι πως, όσο κι αν αγαπώ τον άντρα μου και τα παιδιά μου (και πιστέψετε με είναι όλη μου η ζωή!), κουράστηκα να τα κάνω όλα μόνη μου. Κουράστηκα να έχω πάντα την τελική ευθύνη για όλα και να μην γίνεται τίποτα αν δεν το οργανώσω εγώ.
Το μόνο που ζητώ είναι λίγη βοήθεια, ένα χέρι να κρατηθώ. Να νιώσω πως έχω το δικαίωμα να κάνω ένα διάλειμμα χωρίς να καταστραφεί το οικογενειακό μας σύμπαν Να ξέρω πως αν καμιά φορά πέσω, ο άντρας μου θα είναι εκεί για να με πιάσει. Τόσα πολλά ζητάω;».
Πηγή: herviewfromhome.com