«Ως γνήσιο παιδί της πόλης, ποτέ δεν σκέφτηκα να απομακρυνθώ από το κέντρο της Αθήνας. Αγαπούσα τη ζωντάνια της, τα φώτα, το ότι βρίσκονται όλα στα πόδια σου και πως καθημερινά συναντάς πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. Περισσότερο, όμως, ένιωθα ασφάλεια επειδή είχα πρόσβαση σε φαρμακεία, νοσοκομεία και γιατρούς ανά πάσα ώρα και στιγμή. Γενικά, αγαπούσα πολύ τη ζωή μου στην πόλη μέχρι που έγινα μητέρα.
Από τη στιγμή που έφερα στον κόσμο το πρώτο μου παιδί, όμως, άρχισε να με πνίγει. Εκτός από τα αμέτρητα αυτοκίνητα, τα σπασμένα πεζοδρόμια και τους γεμάτους λακκούβες δρόμους που σε εμποδίζουν να βγάλεις το μωρό σου βόλτα με το καρότσι, άρχισαν να με ενοχλούν πράγματα που μέχρι τότε δεν τους έδινα σημασία. Αυτό που κάποτε ονόμαζα "ζωντάνια" σήμερα το λέω "ηχορύπανση" και με αρρωσταίνει η πολυκοσμία.
"Απ' όταν έγινα μαμά, άρχισα να επιζητώ την ηρεμία"
Η ζωή του ανθρώπου αλλάζει δραματικά όταν γίνεται γονέας. Βάζει διαφορετικές προτεραιότητες, αλλάζει τρόπο ζωής και περνάει σε νέα πίστα ενδιαφερόντων και κοινωνικών συναναστροφών. Δεν τον ενδιαφέρει να έχει άμεση πρόσβαση σε μπαράκια, θέατρα ή κινηματογράφους όπως παλιά, ενώ τους περισσότερους φίλους του τους βλέπει πλέον προγραμματισμένα, σε ήρεμες οικογενειακές βραδιές.
Θέλει να μεγαλώσει τα παιδιά του σε μια ήσυχη περιοχή με καλοδιατηρημένες παιδικές χαρές και όμορφα πάρκα κοντά στο σπίτι. Επίσης, θέλει η γειτονιά να έχει κι άλλα παιδάκια για να συναντιούνται με το δικό του και να παίζουν μέχρι τελικής πτώσης!
"Το άγχος της πόλης είναι ανυπόφορο!"
Ωστόσο, το χειρότερο του να ζει μια οικογένεια στην πόλη είναι το άγχος και το στρες των γρήγορων ρυθμών της. Άγχος μην αργήσει το παιδί στο σχολείο κι εσύ στη δουλειά λόγω αυξημένης κίνησης, άγχος να προλάβεις το σούπερ μάρκετ ανοιχτό, άγχος να πας και να φέρεις τα παιδιά στις δεκάδες εξωσχολικές δραστηριότητες, άγχος μην τα πατήσει κανένα αυτοκίνητο, άγχος μην τους επιτεθούν ή μην τ' αρπάξουν, άγχος συνέχεια και για τα πάντα και διέξοδος καμιά!
Για να πάρεις μια ανάσα από το τρέξιμο και τον στρεσογόνο τρόπο ζωής, πρέπει να οργανώσεις μονοήμερη εκδρομούλα στη θάλασσα ή το βουνό. Τι σημαίνει αυτό για μια οικογένεια με μικρά παιδιά; Σου παίρνει δύο μέρες για να πακετάρεις σχεδόν όλο το σπίτι, οδηγάς αρκετά χιλιόμετρα με μποτιλιάρισμα, χαλάς ένα κάρο βενζίνη και μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου τα παιδιά έχουν κουραστεί, έχουν πεινάσει κι έχουν αρχίσει την γκρίνια.
"Θέλω να φύγω μακριά από την πόλη!"
Μητέρα δύο μικρών κοριτσιών πλέον, νιώθω πιο κουρασμένη από ποτέ. Αυτό που έχω ανάγκη είναι μια ήρεμη ζωή, μακριά από κόρνες, φωνές, μικροσκοπικά πεζοδρόμια, τσιμέντο και κινδύνους (ορατούς κι αόρατους) που μας απειλούν από παντού. Με λίγα λόγια, θέλω να τα μαζέψουμε και να πάμε στο χωριό όπου μεγάλωσα μέχρι τα 16 μου.
"Τα καλά και τα κακά της επαρχίας"
Θέλω τα παιδιά μου να παίζουν στην πλατεία χωρίς να ανησυχώ μην τα απαγάγουν ή μήπως τα δείρουν για να τους κλέψουν το κινητό. Θέλω να φυτεύω λαχανικά στον κήπο μου χωρίς να γεμίζουν καυσαέρια. Θέλω να πηγαίνω στη δουλειά χωρίς να σπαταλάω 30 λεπτά της ώρας κολλημένη σε ένα φανάρι. Θέλω η ζωή μας να έχει ποιότητα και ηρεμία, χωρίς να εκνευριζόμαστε και να καβγαδίζουμε κάθε φορά που μας τσακίζουν οι εξαντλητικοί ρυθμοί της πόλης. Αλλά ακόμα κι όταν έρχονται τα δύσκολα, θέλω να πηγαίνω μια βόλτα με τα πόδια και η φύση να με ηρεμεί.
Και πριν βιαστείτε να με πείτε αφελή ή ονειροπαρμένη, σας θυμίζω ότι έχω μεγαλώσει σε επαρχία και γνωρίζω από πρώτο χέρι τα αρνητικά της! Η πρόσβαση σε μεγάλα νοσοκομεία είναι δυσκολότερη, τα εφημερεύοντα φαρμακεία είναι (συνήθως) μακριά και η διασκέδαση περιορισμένη. Επίσης, σε μια μικρή κοινωνία ξέρεις ότι ζεις κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των γειτόνων σου ενώ το κουτσομπολιό πάει σύννεφο.
Στα καλά της επαρχίας, συγκαταλέγεται η ησυχία, το ότι αντί για τα αυτοκίνητα σε ξυπνάει το κελάηδημα πουλιών, όλα είναι κοντά, σπάνια έχει κίνηση, όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και δεν ξεμένεις ποτέ από "ένα χέρι βοηθείας". Επίσης, από τη στιγμή που τα παιδιά σου θα βγουν από το σπίτι, θα προστατεύονται από ένα… μεγάλο επιτελείο ανθρώπων που τα γνωρίζουν προσωπικά!
Πρόσφατα, μάλιστα, διάβασα μία έρευνα που έλεγε ότι οι άνθρωποι που εγκαταλείπουν την πόλη και ζουν στην επαρχία, έχουν περισσότερα πλεονεκτήματα απ’ ότι μειονεκτήματα ενώ ζουν με σχεδόν 60% λιγότερο άγχος στην καθημερινότητά τους.
Βάζοντάς τα όλα κάτω και ζυγίζοντάς τα με προσοχή, καταλήγω όλο και περισσότερο στο ότι δεν μου ταιριάζει η ζωή στην πόλη. Ευτυχώς είμαστε στην ίδια σελίδα με τον άντρα μου και αποφασίσαμε να κάνουμε το μεγάλο βήμα μέσα στον επόμενο χρόνο, πριν πάει η μεγάλη μας σχολείο. Για το αν τελικά κάναμε καλά ή όχι, θα σας πω σε λίγα χρόνια».