«Κάθε φορά που εσείς μαλώνατε, νόμιζα πως έφταιγα εγώ και ρουφούσα στο πετσί μου αυτήν την ενοχή...
Κάθε φορά που εσείς μαλώνατε, έχανα τη γη κάτω από τα πόδια μου και το βράδυ έσφιγγα το μαξιλάρι μου από φόβο...
Κάθε φορά που εσείς μαλώνατε, σκεφτόμουν το χειρότερο σενάριο και αυτό με γέμιζε με αφόρητο άγχος...
Κάθε φορά που εσείς μαλώνατε, δεν είχατε χρόνο να προσέξτε εμένα και το πως ένιωθα, πως μεγάλωνα...
Κάθε φορά που εσείς μαλώνατε, μετά ξεσπούσατε αυτήν την ένταση σε μένα... Πότε με φωνές, πότε με τιμωρία, πότε με τη βία...
Και μέσα από τις φασαρίες σας έμαθα να έχω ανασφάλεια, φοβίες και άγχος... Πόσο άγχος Θεέ μου!
Και μέσα από τις φασαρίες σας έμαθα πως έτσι είναι οι σύντροφοι... Θυμωμένοι και νευρικοί...
Και μέσα από τις φασαρίες σας έμαθα από μωρό να τσούζει το στομάχι μου...
Και μέσα από τις φασαρίες σας έμαθα από μωρό να έχω κρίσεις πανικού και να μην τις αντέχω...
Και μέσα από τις φασαρίες σας έμαθα κι εγώ να έχω ένταση στον λόγο μου...
Έτσι δεν ένιωθες κι εσύ σε κάθε φασαρία των δικών σου γονιών; Έτσι δε νιώθουν και όλα τα παιδιά του κόσμου;
Αυτό λοιπόν είναι ένας τεράστιος λόγος για να σταματήσουμε να λύνουμε τις διαφορές μας μπροστά τους! Από σήμερα, από τώρα.»