«Κάθε μέρα αντικρίζουμε νέες εικόνες φρίκης ενός κόσμου που όχι απλά έχει χάσει την έννοια της ενσυναίσθησης, αλλά δείχνει να αψηφά εντελώς την αξία της ανθρώπινης ζωής.
Η επαρχία πνίγεται, τα νησιά μας καίγονται, τα πολεμικά μέτωπα αυξάνονται, μαμάδες και μωρά δολοφονούνται και ολόκληρες οικογένειες ξεριζώνονται από τον τόπο τους με τον χειρότερο τρόπο.
Μέσα σε αυτό τον χαμό, είναι φυσικό να χάνεται καμία φορά η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο και να φοβόμαστε τόσο για τα παιδιά μας, που να φτάνουμε στο σημείο να αναρωτηθούμε εάν θα ήταν καλύτερο να μην τα είχαμε φέρει στον κόσμο.
Όμως χωρίς τα δικά μας παιδιά, τα χαμογελαστά παιδιά που παίζουν στο χώμα και ζουν ξένοιαστα - τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια της ζωής τους, ποιος θα υπάρχει αύριο για να καταπολεμήσει την σαπίλα και να αντισταθεί στην αδικία;
Σήμερα περισσότερο από ποτέ, έχουμε ανάγκη από ανθρώπους που νοιάζονται, που απλώνουν το χέρι τους για να προσφέρουν βοήθεια εκεί που υπάρχει ανάγκη!
Έχουμε ανάγκη από παιδιά που θα μυρίσουν το λουλούδι αντί να το κόψουν, παιδιά που θα πετάξουν στον κάδο το πεταμένο μπουκάλι κάποιου άλλου στην παιδική χαρά, παιδιά που θα υπερασπιστούν τον συμμαθητή τους που δέχεται bullying στο σχολείο… παιδιά που θα ονειρευτούν και θα αφιερώσουν τις ζωές τους σε μια προσπάθεια για ένα καλύτερο αύριο.
Μπορεί η κληρονομιά που αφήνουμε στα δικά μας παιδιά να είναι επιεικώς απογοητευτική, όμως με τα σωστά εφόδια ίσως έχουν εκείνα την ευκαιρία να αφήσουν κάτι αξιόλογο στα δικά τους παιδιά».