Είναι οι άνθρωποι που ό,τι κι αν συμβεί, όσο κι αν γονατίσουν, θα σηκωθούν ξανά να περπατήσουν όρθιοι σαν να μην συνέβη τίποτα και ποτέ. Εκείνοι που δεν αρρωσταίνουν, ούτε κουράζονται, δεν έχουνε ανάγκη για ηρεμία, που δεν γκρινιάζουν, ούτε παραπονιούνται.
Είσαι εσύ, είμαι εγώ, είναι και η μαμά που μένει παραδίπλα. Όλα θα περάσουν απ’ τα χέρια μας και οι στιγμές αδυναμίας μοιάζουν με πολυτέλεια που δεν μας επιτρέπεται ποτέ. Και αν δακρύσουμε από την πίεση ή το άγχος, μας κοιτάζουν όλοι έκπληκτοι και μουρμουράνε: «Μα εσύ δεν έχεις ανάγκη, είσαι δυνατή».
Κι όμως, μια μέρα θα ήθελα να μην είμαι η «δυνατή» - ακριβώς όπως το διαβάσαμε στις «Ψυχικές Καταδύσεις»:
«Για μια μέρα δε θα ήθελα να ήμουν ο δυνατός.
Για μια μέρα θα ήθελα να μην ακούσω το ποσό με θαυμάζουν για όλα όσα είναι δεδομένο ότι καταφέρνω.
Για μια μέρα δε θα ήθελα να ήταν δεδομένο.
Για μια μέρα θα ήθελα να με πάρουν αγκαλιά με το ζόρι.
Να σπάσουν τα τείχη, που δε βλέπουν ότι έχω.
Για μια μέρα θα ήθελα να ξεκουραστεί το χαμόγελο μου. Να έρθει κάποιος να χαμογελάσει για μένα.
Για μια μοναδική μέρα θα ήθελα να σβήσω το φως. Να γίνει κάποιος άλλος ο ήλιος μου.
Για μια μέρα. Ας μη χρειαζόταν να προσπαθήσω θεέ μου, ας υπήρχε κάποιος να προσπαθήσει για μένα.
Μια μέρα μονάχα να με ζήσει κάποιος. Σαν να μην είχα ζήσει ποτέ μου. Να με πάρει από το χέρι, να με περπατήσει, να φιλήσει τις αόρατες πληγές μου, να αγκαλιάσει τις χίμαιρες μέσα μου και να με ξεναγήσει σε έναν άλλο κόσμο παραμυθένιο. Και όταν τελειώσει η βόλτα μας, ας με βάλει για ύπνο και ας σταθεί λίγο δίπλα μου, να μη φοβηθώ τα τέρατα στην ντουλάπα, να με νανουρίσει η παρουσία του.
Μια μέρα θα ήθελα να μπορώ να χρειάζομαι έναν άνθρωπο και να μη θεωρούνε δεδομένο πως μπορώ να τα κάνω όλα μόνος μου.
Μια μέρα, όχι σήμερα. Σήμερα με χρειάζονται δυνατό.
Για όλους εκείνους τους Ανθρώπους με τα μεγάλα χαμόγελα. Για όλους εκείνους που φροντίζουν και δεν φροντίζονται, για όλους εκείνους που δεν κλαίγονται ποτέ, δεν παραπονιούνται και έχουν πάντα ανοιχτή μια αγκαλιά.
Δεν είστε μόνοι, μην σας αφήνετε μόνους».