«Εφηβεία... πόσο περίεργη φάση της ζωής μας!
Το παιδί μέσα μας αρνείται να μεγαλώσει και ο ενήλικας που αχνοφαίνεται, μας τραβάει προς το μέρος του...
Θέλουμε να μεγαλώσουμε μα φοβόμαστε. Θέλουμε να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, μα αγχωνόμαστε. Ερχόμαστε σιγά σιγά αντιμέτωποι με ευθύνες και αυτό μας πνίγει.
Αρχίζουν οι γύρω μας να απαιτούν περισσότερα από εμάς και ταυτόχρονα μας συγχωρούν λιγότερα...
Βλέπουμε το σώμα μας να αλλάζει και νιώθουμε τόσο άβολα...
Ξεκινάνε οι πρώτοι έρωτες που αργότερα μας τρυπάνε το στομάχι με πρωτόγνωρα συναισθήματα...
Αλλάζει ο τρόπος που σκεφτόμαστε και βλέπουμε τον κόσμο ολόκληρο!
Τολμάμε πράγματα που όταν μεγαλώσουμε καταλαβαίνουμε πόσο επικίνδυνα τελικά ήταν...
Και όλα αυτά μας βγαίνουν σε ένταση και νεύρα γιατί δεν ξέρουμε πως να εκφραστούμε!
Πως να μοιραστούμε τις σκέψεις μας. Πως να αντιδράσουμε και πως να τα διαχειριστούμε...
Τα παιδιά στην εφηβεία θέλουν διπλή δόση αγάπης! Θέλουν διπλάσια κατανόηση και υπομονή!
Θέλουν να τους δείχνουμε εμπιστοσύνη για να μην μας κρύβουν πράγματα!
Θέλουν να τους μιλάμε για σπάνε τη σιωπή τους και να μπορούν να μας ανοίγονται για όλα όσα τους προβληματίζουν...
Θέλουν να μην επικρίνουμε τα λάθη τους αλλά να τους απλώνουμε το χέρι για να τους δείξουμε τρυφερά το σωστό...
Θέλουν να είμαστε διακριτικά κοντά τους όσο επίμονα και αν μας διώχνουν μακριά...
Ένα παιδί στην εφηβεία βρίσκεται σε πόλεμο και τα όπλα του είναι η αγάπη και η κατανόηση»