«Πριν από μερικά χρόνια, σε μια στιγμή έντονης απελπισίας, προσέλαβα μια νταντά ύστερα από ελάχιστο ψάξιμο. Ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερή μου, μητέρα τριών αγοριών και ήθελε να βγάλει κάποια έξτρα χρήματα.
Αμέσως ένιωσα πως είχα κάνει τη σωστή επιλογή, γιατί είχε κι αυτή παιδιά και άρα καταλάβαινε από πρώτο χέρι τι περνούσα. Επιπλέον, ήξερε πώς να φροντίσει και να διασκεδάσει δύο μικρά παιδιά. Αυτό που δεν υπολόγισα όμως, ήταν ότι θα συμπεριφερόταν σαν εξαντλημένη μαμά, μόνο που τώρα θα είχε τα δικά μου παιδιά αντί για τα δικά της.
Επειδή εργάζομαι από το σπίτι, την έβλεπα να κάθεται στην πίσω βεράντα φορώντας ακουστικά και να χαζεύει αμίλητη το κινητό της. Τα παιδιά μου χοροπηδούσαν και γκρίνιαζαν για να της αποσπάσουν την προσοχή. Σταματήσαμε την συνεργασία μας μετά από μια εβδομάδα.
Κινητά και παιδιά δεν πάνε μαζί. Και αυτό είναι ένα παράπονο που έχουμε πολλές μαμάδες από τις μπέιμπι σίτερ, γι' αυτό και πλέον έχω έναν αυστηρό και απαράβατο κανόνα: όποιος προσέχει τα παιδιά μου πρέπει να είναι απασχολημένος μόνο με τα παιδιά μου. Όχι με το Instagram και το Τik Tok. Αυτό ισχύει για όλους. Εκτός από εμένα.
H μεγαλύτερη μου ενοχή ως μαμάς είναι η σχέση που έχω με το κινητό μου. Δεν μου αρέσει που το λέω, αλλά είναι η αλήθεια. Ως επί το πλείστον, έχω συμβιβαστεί με τις άλλες κρυφές μου αποτυχίες ως μητέρα...
Αφήνω τα παιδιά μου να βλέπουν τηλεόραση τα πρωινά, δεν τα κάνω μπάνιο κάθε μέρα, κι τα έχω αφήσει περισσότερες από μία φορές να κοιμηθούν στο στρώμα επειδή ήμουν πολύ κουρασμένη για να αλλάξω τα σεντόνια στη μέση της νύχτας. Επίσης, δεν μαγειρεύω πάντα υγιεινά.
Αν είχα χρόνο και ήμουν ξεκούραστη θα τα έκανα όλα διαφορετικά, αλλά τίποτα από τα δύο δεν συμβαίνει.
Σε γενικές γραμμές, πιστεύω ότι κανείς μας δεν είναι τόσο καλός γονιός όσο ισχυριζόμαστε ότι είμαστε, ούτε τόσο κακός όσο πιστεύουμε ότι είμαστε. Η εξάρτησή μου από το τηλέφωνό μου όμως, με κάνει να ντρέπομαι. Με κάνει να νιώθω κακή μαμά και ίσως, να το πιστεύεις και εσύ που με διαβάζεις.
Δεν έχω ιδέα πότε πήρε τέτοια τροπή η σχέση μου με το τηλέφωνό μου. Από ένα σημείο και μετά, ο χρόνος που περνούσα με τα μάτια κολλημένα στην οθόνη, άρχισε να μου γίνεται τόσο απαραίτητος όσο η σοκολάτα, το σεξ ή ο καλός ύπνος. Γιατί ακόμα και όταν σκοπεύω να αφήσω το τηλέφωνο κάτω, συχνά πιάνω τον εαυτό μου να το σηκώνει αμέσως ξανά για να το κοιτάξει.
Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν όλες οι μητέρες κάνουν το ίδιο ή αν έχω πρόβλημα.
Υπάρχει μια θεωρία που ονομάζεται «εξάντληση του εγώ», η οποία εξηγεί πως «η προσπάθεια θέλησης ή αυτοελέγχου είναι κουραστική». Αν, δηλαδή, πιέσετε τον εαυτό σας να κάνει κάνει ενώ είστε κουρασμένοι ψυχικά, θα είστε λιγότερο πρόθυμοι ή λιγότερο ικανοί να ασκήσετε αυτοέλγχο. Και πείτε μου ποια μαμά στη σύγχρονη εποχή έχει απόθεμα ψυχικής ενέργειας...
Υπάρχουν πολλά πράγματα που θα προτιμούσα να κάνω από το να κοιτάζω το κινητό μου. Θα ήθελα να ασχοληθώ με μια χειροτεχνία ή να φρεσκάρω τα γαλλικά μου, να διαβάσω ένα βιβλίο, ή να μαγειρέψω ένα ωραίο δείπνο. Όλες αυτές οι δραστηριότητες, όμως, απαιτούν συγκέντρωση, κι όταν έχεις μικρά παιδιά, είναι δύσκολο να συγκεντρωθείς χωρίς διακοπές.
Έτσι, πιάνω το κινητό με την ψευδαίσθηση ότι είναι μια δραστηριότητα που δεν απαιτεί αφοσίωση κι έτσι, είμαι παρούσα και διαθέσιμη για τα παιδιά μου. Τελικά, όμως, δεν είμαι ούτε παρούσα ούτε διαθέσιμη. Κι ακόμα χειρότερα, τους δίνω το χειρότερο παράδειγμα με τη χρήση των οθονών.»
Πηγή: scarymommy.com