«Ένα κομμάτι του εαυτού μας πεθαίνει, όταν κάνουμε παιδί. Δεν το καταλαβαίνουμε αμέσως, αλλά και να το συνειδητοποιούσαμε δεν θα μας ένοιαζε καθόλου. Από τη στιγμή που γινόμαστε μαμάδες όλο μας ο κόσμος είναι το μωρό μας και αυτό μας γεμίζει.
Η κούραση, το άγχος, οι υποχρεώσεις και το αίσθημα της ευθύνης γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Χάνουμε τον εαυτό μας σιγά σιγά, όμως, δεν ανησυχούμε γιατί λέμε στον εαυτό μας ότι είναι κάτι παροδικό.
Σκεφτόμαστε ότι κάποια μέρα που τα παιδιά μας θα έχουν μεγαλώσει θα πάρουμε τη ζωή μας πίσω. Αλλά δεν το κάνουμε, γιατί η ζωή μας όπως την ξέραμε έχει χαθεί. Και όσο κι αν προσπαθήσαμε να γαντζωθούμε σε κάποιο μικρό κομμάτι, αυτό κατέρρευσε καθώς το αγγίξαμε με κουρασμένα, απασχολημένα δάχτυλα.
Η γυναίκα που ήμασταν πριν χάθηκε και τη θέση της πήρε η μητέρα.Κάποια που θα βάζει πάντα το παιδί ή τα παιδιά της πάνω από οτιδήποτε και οποιονδήποτε άλλο. Ωστόσο, με αυτή την τεράστια ευθύνη, ένα κομμάτι του εαυτού μας -το κομμάτι που ήταν εγωιστικό ή είχε συνείδηση των αναγκών μας- έχει εξαφανιστεί.
Μαθαίνεις τόσο πολύ να βάζεις τον εαυτό σου σε δεύτερη μοίρα που καμιά φορά ξεχνάς ποιες είναι οι προσωπικές σου επιθυμίες και θέλω.
Λες ''αντίο'' στην ανεμελιά. Τα χρόνια που είχες να λογοδοτήσεις μόνο σε σένα, ανήκουν πια στο παρελθόν και συνειδητοποιείς ότι κάθε σου λέξη και κάθε σου πράξη έχει συνέπειες.
Καταλαβαίνεις πλέον ότι η μοναξιά είναι πολύ διαφορετική από τη μοναχικότητα. Και θα νιώσεις πολλές φορές μόνη.
Δεν θα ζητήσεις βοήθεια, όπως έκανες παλιά. Θα σου φανεί σημάδι αδυναμίας και ίσως, ντραπείς.
Σου λείπει ο χρόνος που περνούσες με τον σύντροφό σου. Τα βράδια στον καναπέ με ένα ποτήρι κρασί. Οι βόλτες με τους φίλους και το σινεμά.
Το γεγονός ότι όταν μπούχτιζες με όλους και με όλα, μπορούσες να κλείσεις τον διακοπτή στο μυαλό σου και να μην σκέφτεσαι τίποτα. Να ανοίξεις την πόρτα να φύγεις, να ταξιδέψεις...
Η μητρότητα έβαλε ένα στοπ σε όλα αυτά.
Δίκαιο αντίτιμο αν σκεφτεί κανείς ότι έχω μια πανέμορφη κόρη που με στέλνει στα ουράνια με ένα της χαμόγελο.»