Μια τέτοια μαμά είμαι κι εγώ, όπως κι εσύ φαντάζομαι.
Στην Α' δημοτικού, όσο ο παππάς ράντιζε με αγιασμό τους μικρούς μαθητές, κοίταζα την κόρη μου να προσπαθεί αν βρει τη θέση της ανάμεσα στα άλλα παιδιά, με την καινούρια της σχολική τσάντα στους ώμους, και τρανταζόμουν από λυγμούς. Κι όμως, το μωρό μου είχε μεγαλώσει και πήγαινε πρώτη φορά σχολείο! Πρώτη φορά στα σχολικά θρανία, με νέους φίλους, να μαθαίνει την άλφα βήτα και να σχηματίζει τις πρώτες της λεξούλες.
Στην Β' δημοτικού, ένιωσα την ίδια συγκίνηση, όπως και σε όλες τις επόμενες τάξεις του δημοτικού. Την έβλεπα να ψηλώνει, να ωριμάζει, να κοινωνικοποιείται και να κάνει όλο και περισσότερα βήματα προς την ενηλικίωση.
Στο γυμνάσιο νόμιζα πως δεν θα κλαίω πια. Μετά από τόσα χρόνια, σκέφτηκα, το έχω συνηθίσει. Το στο καλό... Κι όμως, όταν τη συνόδευσα στο καινούριο της σχολείο στην Α΄ γυμνασίου, παρόλο που έμεινα απ' έξω, πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου τα τελευταία 12 χρόνια της ζωής μου μαζί της. Τα δάκρυα ξεχύθηκαν χωρίς να μπορώ να τα ελέγξω. Το στήθος μου φούσκωσε από λατρεία και καμάρι για όσα κατάφερε, για όσα πέτυχε και για το εκπληκτικό εφηβάκι που είχε γίνει.
Φέτος, πήγε πρώτη φορά στο λύκειο, και μαντέψτε: όταν την αποχαιρέτησα το πρωί πριν φύγει για τον αγιασμό, τα μάτια μου βούρκωσαν. Έκλεισε την πόρτα του σπιτιού ενθουσιασμένη για τη νέα σελίδα που ανοίγεται μπροστά της, κι εγώ κατέρρευσα από το κλάμα. Πλέον είναι πιο ψηλή από μένα, γεμάτη αυτοπεποίθηση και σιγουριά για τον εαυτό της και μια ανάσα μακριά από το ανοίξει τα φτερά της και να γνωρίσει τον κόσμο χωρίς τη μαμά και τον μπαμπά.
Στη μαμά που σήμερα το πρωί έκλαψε από συγκίνηση στον αγιασμό, δεν είσαι η μόνη ούτε μόνη σου. Είναι συγκινητικό να βλέπεις το μωρό σου να μεγαλώνει, γνωρίζοντας πως έχεις βάλει κι εσύ ένα μικρό λιθαράκι για να δημιουργηθεί αυτό το υπέροχο πλάσμα. Και να θυμάσαι πως δεν είναι ντροπή να κλαις, όσο κι αν έχει μεγαλώσει το παιδί σου!