«Αν σε αγαπούν επειδή σε χρειάζονται… δε σε αγαπούν. Σε χρειάζονται.
Αν νιώθεις πως για να αγαπηθείς, πρέπει να δίνεις και να είσαι χρήσιμος… δε σε αγαπάς. Σε χρησιμοποιείς.
Υπάρχουν άνθρωποι που θα αγαπήσουν αυτό που τους δίνεις και όχι εσένα.
Άνθρωποι που θα γυρνούν κοντά σου γιατί έχουν ανάγκη τον θησαυρό σου, το φως σου, την αγάπη σου. Όχι εσένα.
Άνθρωποι που θα είναι ερωτευμένοι με τον έρωτα σου.
Θα μάθεις να τους ξεχωρίζεις… όταν μάθεις να αγαπάς δίχως την ανάγκη να είσαι χρήσιμος.
Θα τους αναγνωρίζεις όταν μπορέσεις να αγαπήσεις δίνοντας ελευθερία… στον εαυτό σου και στον άλλο.
Ελευθερία να είσαι αυτό που είσαι. Ελευθερία να είναι αυτός που είναι. Είτε όταν εσύ δίνεις… είτε όταν σταματάς.
Την σχέση δε τη διαμορφώνουν αποκλειστικά όσα δίνουμε. Αλλά και εκείνα που δε δώσαμε ακόμα ή που δε θα δώσουμε ποτέ.
Γιατί μέσα σου, κρυφά, σιωπηλά, περιμένεις τον άνθρωπο που θα σε αγαπήσει όπως και αν είσαι, ότι και αν έχεις.
Εκείνον που θα αισθάνεται όταν σε κοιτάζει, όταν σε ακούει, όταν σε αγγίζει, όταν σε βλέπει να φρικάρεις, όταν θυμώνεις, όταν αποστασιοποιείσαι, όταν τσαλακώνεσαι, όταν είσαι οι 1000 και 1 εαυτοί σου.
Εκείνον που θα αγαπάει εσένα… όχι το πόσο όμορφο τον κάνει η αγάπη σου.
Υ.Γ : Το να προσφέρεις είναι ένα κομμάτι της αγάπης σου, όχι ολόκληρη η αγάπη.
Μάθε να δέχεσαι αγάπη, όχι μόνο να προσφέρεις.»