Εφηβεία είναι οι όταν το παιδί σου σταματάει να τρέχει στην αγκαλιά σου για παρηγοριά. Αντ' αυτού, τρέχει στο δωμάτιό του, κλείνοντας μάλιστα και την πόρτα με κρότο, και αναζητά παρηγοριά στο κινητό του. Λες και όλες οι απαντήσεις και οι λύσεις που αναζητά, είναι κρυμμένες σ΄αυτή την μικροσκοπική συσκευή που τη φυλάει σαν κόρη οφθαλμού.
Εφηβεία, επίσης, είναι όταν το παιδί σου σταματάει να σου αφιερώνει χαριτωμένες ζωγραφιές με το τσουβάλι και οι φράσεις «μανούλα μου σ' αγαπώ», «είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου» και «όταν μεγαλώσω θα θέλω να είμαι συνέχεια μαζί» εξαφανίζονται ως δια μαγείας από το λεξιλόγιό του. Αντ' αυτού, ακούς πολύ συχνά το «παράτα με», «δεν με καταλαβαίνεις» και «τι σε νοιάζει εσένα τι κάνω εγώ;».
Η ματαίωση του γονιού είναι μεγάλη κατά τη διάρκεια της εφηβείας. Πολλές φορές πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται τι έκανε λάθος ή γιατί το παιδί σου έπαψε να σ' αγαπά. Στο κάθε «παράτα με» που ακούς θυμώνεις, πεισμώνεις, αγανακτείς, ενίοτε σιχτιρίζεις και τελικά απομακρύνεσαι - είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα.
Μετά από το πρώτο σοκ, όμως, καταλαβαίνεις πως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Το έφηβο παιδί σου δεν μεταμορφώθηκε ξαφνικά σε τέρας ούτε σε μισεί όπως νομίζεις. Στην πραγματικότητα, δεν είσαι εσύ το πρόβλημά του. Δεν σε απαξιώνει, δεν σε υποτιμά και δεν τα 'χει μαζί του.
Αντίθετα, σε έχει μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλει για να σου αποδείξει το αντίθετο. Το εφηβάκι σου δεν ξέρει πού πατά και πού βρίσκεται. Μερικές φορές θυμώνει χωρίς να ξέρει τον λόγο και ξεσπά πάνω σου επειδή είσαι η ασφάλειά του, ο άνθρωπος που το αγαπάει άνευ όρων.
Πίσω από την οργή και τα σκληρά του λόγια κρύβει τη στεναχώρια και τα άγχη του. Μέσα του γίνεται μια αδιάκοπη μάχη για το σωστό και το λάθος, για το αν είναι αποδεκτός, για το αν τον αγαπούν ή για το αν είναι αρκετά καλός. Μπροστά του ανοίγεται ένας καινούριος δρόμος που του προκαλεί ενθουσιασμό και δέος, αλλά παράλληλα τον κάνει να αισθάνεται φόβο και ανασφάλεια.
Το εφηβάκι σου είναι απλά μπερδεμένο. Από τη μία θέλει να παραμείνει παιδί και να χώνεται στην αγκαλιά σου όπως παλιά, κι από την άλλη θέλει να είναι «μεγάλο» και να μην σε έχει ανάγκη. Μέχρι να βρει την ισορροπία μέσα του, θα σου θυμώνει, θα σε απορρίπτει και θα σε διώχνει. Τουλάχιστον φαινομενικά.
Και λέω φαινομενικά, γιατί κατά βάθος σε χρειάζεται αλλά ντρέπεται να το ομολογήσει. Κάθε φορά που ακούς «μαμά, παράτα με», να ξέρεις ότι εννοεί «μαμά, σε χρειάζομαι». Και κάθε φορά που σου κλείνει με θόρυβο την πόρτα του δωματίου του για να μην μπεις, να ξέρεις ότι σου λέει με τον τρόπο του «είμαι μπερδεμένος και θυμωμένος και θέλω να σου τραβήξω την προσοχή».
Γι' αυτό κι εσύ μην απομακρυνθείς και μη θυμώσεις μαζί του. Μην απελπιστείς και μην αγανακτήσεις. Μείνε δίπλα στο εφηβάκι σου διακριτικά, και δείξε του ότι το καταλαβαίνεις, ότι το συμπονάς και, πάνω απ' όλα, ότι εξακολουθείς να το αγαπάς άνευ όρων.