«Στην εποχή μας υπάρχει μεγάλη βιασύνη απέναντι στα παιδιά. Η κοινωνία μάς σπρώχνει διαρκώς..
Πρέπει να αποκοιμηθεί μόνο του.
Πρέπει να πάει νωρίς στον παιδικό σταθμό.
Πρέπει να τελειώνει με το θηλασμό.
Πρέπει να έχει την ικανότητα να παρηγορηθεί μόνο του.
Ένας αγώνας δρόμου χωρίς σταματημό. Προς ποια κατεύθυνση και για ποιον λόγο;
Τα παιδιά δεν μεγαλώνουν με το να τα σπρώχνουμε διαρκώς μπροστά.
Τα παιδιά μεγαλώνουν μόνα τους και κατακτούν όλα αυτά τα στάδια το καθένα με το χρόνο του.
Κάποια μέρα θα αποκοιμηθούν μόνα τους.
Κάποια μέρα οι θηλασμοί θα αποτελούν απλά μια μακρινή ανάμνηση.
Αλλά η καθησύχαση που θα λάβουν τα πρώτα χρόνια ζωής θα αποτελέσει τη βάση για τη σιγουριά που θα αναπτύξουν για τον εαυτό τους.
Για πάντα.
Ένα απόθεμα τρυφερότητας για μια ολόκληρη ζωή.
Άρα… γιατί τόση βιασύνη;
Ο σεβασμός στο χρόνο του κάθε παιδιού αποτελεί τη μεγαλύτερη ένδειξη αγάπης!»