Και μια τέτοια μεγαλειώδης πράξη δεν περνάει απαρατήρητη όπως θα δείτε και σε αυτό το τρυφερό γράμμα.
«Mανούλα μου,
Τα περισσότερα παιδάκια γνωρίζουν τη μαμά τους την ημέρα που γεννιούνται. Όμως εγώ σε γνώρισα τον καιρό που σε χρειαζόμουν περισσότερο, όταν ήμουν 5 χρονών. Ήμουν μόνη, απροστάτευτη, φοβισμένη και λυπημένη.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που με φέρατε στο σπίτι με τον μπαμπά... Ακόμα θυμάμαι την μυρωδιά της κουζίνας, τα ζωηρά χρώματα του δωματίου μου. Του δικού μου δωματίου. Τα χαμόγελά σας και τη ζεστή σου αγκαλιά.
Ακόμα και τώρα που μεγάλωσα, νιώθω πώς όταν με αγκαλιάζεις ένα βάρος φεύγει από πάνω μου. Αναστενάζω σαν μικρό παιδί και κουρνιάζω. Γιατί μαμά, είσαι το καταφύγιό μου.
Χωρίς εσένα δεν ξέρω πως θα είχε εξελιχθεί η ζωή μου. Μου έμαθες τόσα πολλά και μου έδωσες ακόμα περισσότερα!
Σε ευχαριστώ μαμά.
Σε ευχαριστώ που με επέλεξες και μου έσωσες τη ζωή.
Σε ευχαριστώ που μου έμαθες τι θα πει αγάπη και ασφάλεια.
Για τον τρόπο που χαϊδεύεις τα μαλλιά μου, το χέρι μου, τον τρόπο που με αγκαλιάζεις και με φροντίζεις.
Σε ευχαριστώ που με έκανες να γελάσω μέχρι δακρύων τόσες πολλές φορές και που σκούπισες τα δάκρυά μου αμέτρητα βράδια.
Με καθοδήγησες.
Μου έδειξες το σωστό από το λάθος.
Θυσίασες πολλά για να με μεγαλώσεις και ποτέ δεν με έκανες να νιώσω ανεπιθύμητη.
Μου έδειξες έμπρακτα την ουσία της μητρότητας.
Μάνα δεν είναι μόνο αυτή που γεννάει... Μάνα είναι ο άνθρωπος που ξημεροβραδιάζεται στο πλάι σου όταν αρρωσταίνεις, που κλαίει όταν πονάς και λάμπει από χαρά όταν είσαι ευτυχισμένος.
Μάνα είναι η γυναίκα που σε φροντίζει και σε γεμίζει αγάπη και στοργή.
Μάνα είσαι... εσύ! Και η παρουσία σου στη ζωή μου, ο τρόπος που νιώθω για σένα και το πώς κυριολεκτικά με έσωσες, με κάνει να πιστεύω στη μοίρα, στο κάρμα, στους αγγέλους, στο θεό... Δεν ξέρω πώς στάθηκα τόσο τυχερή, αλλά είμαι ευγνώμων που ήρθες στη ζωή μου.
Σε αγαπώ!
Η κόρη σου,
Δήμητρα».