Η ελπίδα μας ΔΕΝ είναι τα παιδιά.
Η ελπίδα υπάρχει στο να καταφέρουμε εμείς να τα αφήσουμε ήσυχα να ζήσουν την παιδική τους ηλικία όσο πιο ξέγνοιαστα μπορούν.
Να τους δώσουμε το χώρο και το χρόνο να παιξουν και όχι να γίνουν μικροί ενήλικες.
Δε χρειάζεται να κουβαλούν τις προσδοκίες μας. Δε χρειάζεται να τους φορτώνουμε το βάρος να αλλάξουν κάτι που εμείς αποφασίσαμε πως δε μπορούμε.
Η ελπίδα κρύβεται στο να μην είμαστε τόσο ευθυνόφοβοι και αν θέλουμε να χρησιμοποιούμε την λέξη ελπίδα, ας την χρησιμοποιούμε επάνω μας.
Ελπίδα μου είναι να αλλάξω.
Ελπίδα μου είναι να επιλέξω κάτι άλλο από αυτό που σήμερα με φυλακίζει.
Ελπίδα μου είναι να αρχίζω να αγαπώ.
Ελπίδα μου είναι το εσωτερικό παιδί μέσα μου.
Δεν είναι η ελπίδα ευθύνη των παιδιών μου. Μα μόνο δική μου.
Η γενιά που φορτώνει την ελπίδα στο παιδί, θα είναι και η γενιά που θα το κατηγορήσει πως απέτυχε.
Ας σταματήσουμε να τα φορτώνουμε με ταμπέλες και ιδιότητες.
Ας καθαρίσουμε τα μάτια μας και ας δούμε το παιδί για αυτό που πραγματικά είναι.
Ένας μικρός σε ηλικία άνθρωπος ελεύθερος να ζήσει όπως θέλει, αν οι προσδοκίες μας δε του συμβούν στον δρόμο.
Τα παιδιά είναι παιδιά.
Ας μεγαλώσουμε για να μπορέσουμε να τα προστατεύσουμε και οχι να κρεμαστούμε επάνω τους.»