Άνθρωποι που επιβίωσαν από τραυματικές εμπειρίες, όταν ήταν παιδιά, δίνουν καθημερινά μάχες με τους προσωπικούς τους δαίμονες κι ας είναι πλέον «ώριμοι» ενήλικες.
Τι σημαίνει όμως να είσαι ενήλικος όταν έχεις περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια; Η ανάρτηση που αλιεύσαμε από την προσωπική σελίδα του Facebook της ψυχολόγου Τερψιχόρης Σαββαΐδου, τα λέει όλα.
«Ενήλικος είναι αυτός που έχει αναλάβει το παιδί που ήταν, που έχει γίνει πατέρας και μητέρα του.
Ενήλικας είναι αυτός που έχει θεραπεύσει τις πληγές της παιδικής του ηλικίας, ανοίγοντάς τις ξανά, για να δει αν υπάρχει γάγγραινα σε εξέλιξη, κοιτώντας κατάματα, χωρίς να κρύβει το πληγωμένο παιδί που ήταν, αλλά με απεριόριστο σεβασμό σε αυτό, αναγνωρίζοντας την αλήθεια των συναισθημάτων του παρελθόντος, που αν δεν τα αναγνωρίσει, θα γίνουν το παρόν του, το μέλλον του, θα παραμείνουν αιώνια.
Ενήλικος είναι αυτός που σταματά να ψάχνει παντού τους γονείς του, και εκείνα που δεν ήξεραν ή δεν μπορούσαν να δώσουν.
Είναι κάποιος που δεν αναζητά εφησυχασμό, προνομιακές σχέσεις, αγάπη άνευ όρων, νόημα για τη δική του ύπαρξη στον σύντροφό του, τα παιδιά, τους συναδέλφους, τους φίλους του.
Ενήλικος είναι αυτός που δεν μεταβιβάζει στους άλλους τις ανάγκες του, ζώντας σε ένα διαρκές και επίπονο παιχνίδι ρόλων, στο οποίο προσπαθεί να φέρει άλλους μέσα, σέρνοντάς τους μερικές φορές από τα μαλλιά.
Ενήλικας είναι εκείνος που αναλαμβάνει τις δικές του ευθύνες, οι οποίες δεν αφορούν μόνο την πληρωμή λογαριασμών, την καθημερινή καθαριότητα. Είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του, για τις πράξεις του, για τις δυνατότητές του, για τις αδυναμίες και την ευαλωτότητά του.
Υπεύθυνος είναι όποιος αναλαμβάνει τη ζωή του, χωρίς να καταλογίζει ευθύνες στους άλλους, στην άρρωστη κοινωνία, στα περιστέρια που μεταφέρουν ασθένειες αλλά συνειδητοποιεί τη δική του ευθύνη σε ό,τι χρειάζεται να αλλάξει. Συνειδητοποιεί επίσης ότι είναι μέρος της αλλαγής και υπεύθυνος για αυτήν.
Οι άνθρωποι που δεν είναι υπεύθυνοι μοιάζουν με ενήλικες, αλλά δεν είναι καθόλου.
Αυτοί που ταπεινώθηκαν όταν ήταν παιδιά, εκείνοι που αισθάνθηκαν ότι δεν αγαπήθηκαν αρκετά, εκείνοι που βίωσαν την εγκατάλειψη και ξαναζούν συνεχώς με τον φόβο της, εκείνοι που αντιμετώπισαν θυμό και βία, εκείνοι που αναγκάστηκαν να αναλάβουν υποχρεώσεις πρόωρα, εκείνοι που ούρλιαζαν σιωπηλά, που είχαν μια φωνή αλλά δεν υπήρχε κανείς με αυτιά να ακούσει, εκείνοι που περίμεναν μάταια μια αγκαλιά, εκείνοι που έμαθαν να φοβούνται τα χέρια.
Για όλους εσάς που τραυματιστήκατε, αν δεν υπάρξει θεραπεία, αν δεν αγκαλιάσετε και θεραπεύσετε τις πληγές σας, αν δεν έχετε το θάρρος να αναγνωρίσετε και να δεχτείτε τον πόνο που βιώσατε, αν δεν είστε έτοιμοι να ταξιδέψετε με αυτόν τον πόνο και να τον αφήσετε με συμπόνια και κατανόηση για σας, τότε «η ενηλικίωση» είναι μια ψευδαίσθηση.
Φοβάμαι αυτά τα τραυματισμένα παιδιά που είναι μεταμφιεσμένα σε ενήλικες, γιατί ένα τραυματισμένο παιδί μπορεί ουρλιάξει και να κλωτσήσει, ένας ενήλικας όμως που αρνείται τα δικά του συναισθήματά είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα.
Ένα τραυματισμένο παιδί μεταμφιεσμένο σε ενήλικα είναι ωρολογιακή βόμβα.
Το μίσος θα μπορούσε να ξεσπάσει κυκλικά ή να περιμένει πολύ καιρό για μια μόνο βίαιη έκρηξη, ενώ σε άλλες περιπτώσεις λειτουργεί αυτοκαταστροφικά, για να αποφύγει να δει αυτό που συμβαίνει στην ψυχή του.
Αυτό που διαχωρίζει το παιδί από τον ενήλικα είναι η επίγνωση.
Αυτό που διαχωρίζει την ψευδαίσθηση από την επίγνωση είναι η ικανότητα προστασίας του ωστικού κύματος της έκρηξης του συσσωρευμένου πόνου.
Αυτό που μένει αφού έχει επουλωθεί ο πόνος είναι η αγάπη, η ενσυναίσθηση, η αποδοχή και μια αίσθηση ελαφράδας.
* Emily Mignanelli»