Γι' αυτό και δεν ήμουν προετοιμασμένη ψυχικά γι' αυτό που ακολούθησε. Η ίδια νοσοκόμα πήρε την κορούλα από την αγκαλιά μου και μου είπε ότι θα την πάει στη ΜΕΝΝ. Ο τέλειος κόσμος μου γκρεμίστηκε. Δεν υπάρχει τίποτα πιο αφύσικο για μια μάνα από το να της παίρνεις το παιδί.
«Το μωρό σας είναι πολύ άρρωστο και προσπαθούμε να καταλάβουμε γιατί έχει τέτοια αναπνευστική δυσχέρεια»Όταν άκουσα αυτά τα λόγια από τους γιατρούς έχασα την γη κάτω απ' τα πόδια μου. Την κοιτούσα να παλεύει για την κάθε της ανάσα και δεν μπορούσα να κάνω απολύτως τίποτα.
Οι μέρες περνούσαν και μας έλεγαν: «Δεν είμαι σίγουρος αν θα τα καταφέρει».
Ήμουν συντετριμμένη και αβοήθητη.
Αλλά δεν έσπασα. Δεν μπορούσα να λυγίσω γιατί έπρεπε να καθίσω δίπλα της και να της μιλήσω και να της πω ότι ο Άγιος Βασίλης έρχεται σύντομα και θα της έφερνε πολλά δώρα. Δεν μπορούσα να σπάσω όταν το παιδί μου πάλευε τόσο πολύ.
Την ημέρα που πήραμε εξιτήριο, μια νοσοκόμα με σταμάτησε και μου είπε: «Είμαι τόσο χαρούμενη και για τις δυο σας! Είχατε το πιο άρρωστο μωρό στη ΜΕΝΝ και τώρα πάτε σπίτι!». Το είπε από την καλή της την καρδιάς, αλλά εκείνη την ώρα ήταν σαν να με χαστούκιζε δυνατά.
Τότε ήταν που παραλίγο να λυγίσω.
Έσφιξα το μωρό στην αγκαλιά μου και ένιωσα την απαλή και σταθερή αναπνοή της. Ήταν εδώ. Ήμουν εδώ. Ήμασταν δυο μαχήτριες που δεν το βά,ε κάτω.
Πηγή: herviewfromhome.com