Μια μητέρα που έπιανε τον εαυτό της να χάνει την υπομονή της πολύ πιο συχνά απ' ότι θα ήθελε, βρήκε έναν... διαφορετικό τρόπο για να ηρεμεί και να κρατάει τις ισορροπίες.
«Ήταν η ώρα του ύπνου και τα παιδιά μου, για μία ακόμα φορά, αρνούνταν να συνεργαστούν. Ο γιος μου σηκωνόταν από το κρεβάτι του, έτρεχε στο δωμάτιο της αδερφής του, την ξεσήκωνε και χοροπηδούσε. Η κόρη μου στρίγγλιζε και γελούσε.
Κανείς δεν άκουγε τα παρακαλητά μου, ούτε τις προειδοποιήσεις μου. Και οι δύο έκαναν σαν να μην υπήρχα.
Ένιωθα τον θυμό μου να δυναμώνει σε κάθε μου λέξη. Είχα ακόμα τόσες δουλειές να κάνω και ήμουν πτώμα από την κούραση. Ήθελα ήταν να βάλω τα κλάματα και το έκανα, ενώ ταυτόχρονα ούρλιαζα: ''ΣΤΑ ΚΡΕΒΑΤΙΑ ΣΑΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΚΟΥΣΩ ΚΙΧ!''
Είχα βγει εκτός εαυτού για μία ακόμη φορά και ένιωθα απαίσια. Δεν ήθελα να είμαι αυτή η μαμά.
Τα παιδιά μου συμπεριφέρονταν ως... παιδιά. Ήθελαν να παίξουν και να χαζολογήσουν, αλλά εγώ ήμουν τυφλωμένη από θυμό και έβλεπα τις πράξεις τους μόνο ως αντιπερισπασμό από τη δουλειά μου και ως μέσο για να με φέρουν στα όριά μου.
Σκούπισα τα μάτια μου και πήγα σε κάθε ένα από τα δωμάτιά τους για να ζητήσω συγγνώμη που φώναξα, τα σκέπασα για τελευταία φορά και τους είπα καληνύχτα.
Η αλήθεια είναι ότι είχα αρχίσει να χάνω την ψυχραιμία πολύ πιο συχνά απ' όσο θα ήθελα. Αντί να ανταποκρίνομαι στα παιδιά μου με αγάπη, άφηνα τον θυμό και την κούραση να κυριαρχήσουν.
Όταν λίγες μέρες αργότερα συνέβη ένα αντίστοιχο περιστατικό, κλειδώθηκα στο δωμάτιό μου και άρχισα να ουρλιάζω στο μαξιλάρι μου. Ήταν τόσο απελευθερωτικό. Ήταν μια δική μου στιγμή και δεν επηρέαζε κανέναν. Εγώ ξεσπούσα και τα παιδιά μου είχαν γλυτώσει τις φωνές μου.
Είχα βρει έναν τρόπο να παίρνω τον χρόνο μου, να ξεσπάω και να ηρεμώ. Λίγες βαθιές ανάσες και μετά ήμουν μια κανονική μαμά που μπορούσε να πειθαρχήσει τα παιδιά της με καλό τρόπο.
Δυστυχώς, δεν υπάρχει ένα μαγικό ραβδί να εξαφανίζει τις κακές συμπεριφορές, την πίεση και την κούραση. Μπορούμε, όμως, η καθεμία ξεχωριστά να βρούμε εναλλακτικές για να προστατεύσουμε την ηρεμία της οικογένειας, αλλά και την δική μας»