«Σου θυμίζει κάτι;
Ξυπνάς μια ώρα πριν από όλους μες στο σπίτι.
Ετοιμάζεις πρωινά, καφέδες, τσάντες, ρούχα για όλους. Τους ξυπνάς με φωνές και με παρακαλητά.
Να τους πλύνεις. Να τους ντύσεις. Να τους σιδερώσεις. Να τους στείλεις τον καθένα στο σχολείο, στη δουλειά του. Να μαζέψεις τις πιτζάμες τους που παράτησαν στο πάτωμα.
Να αλλάξεις και να στρώσεις κουβέρτες και σεντόνια. Να αερίσεις τη κλεισούρα. Να σκουπίσεις. Να σφουγγαρίσεις. Πλυντήρια. Σίδερα. Απλώματα. Μπαλκόνια. Πόρτες. Παράθυρα. Μπάνια. Ντουλάπες. Βεράντες και πατζούρια. Να πεταχτείς για πληρωμές και ψώνια με τη ψυχή στο στόμα.
Να μαγειρέψεις. Να στρώσεις. Να τους υποδεχθείς ξανά. Να τους ταΐσεις. Να τους ποτίσεις. Να δεις πως πέρασαν, αν είναι καλά, να ασχοληθείς με τα ψυχολογικά τους. Να τους κοιμήσεις. Ξανά ξύπνημα. Ξανά γκρίνια και μούτρα.
Όχι διάβασμα, όχι αγγλικά, όχι φροντιστήρια, όχι μουσικές, μπάλες και μπαλέτα. Σαν την τρελή μες στο αμάξι. Σπίτι ξανά. Μπάνια. Δόντια. Βραδινά. Κλάματα. Γκρίνιες. Πονόκοιλοι. Μαλώματα. Προσευχές. Τραγούδια. Παραμύθια.
Τέλος, να βρεις κουράγια, να βάλεις το καλύτερο χαμόγελο και να κάτσεις και με τον άντρα σου καμιά ωρίτσα να πιείτε και ένα κρασάκι. Και αυτός ο καψερός άλλωστε κομμάτια είναι…
Και αν σε ρωτήσω ''με τι ασχολείσαι;'', μου απαντάς, ''εεε…δε δουλεύω. Είμαι στο σπίτι''.
Ξέρεις… Αν δεν σεβαστείς τον εαυτό σου εσύ, δε θα σε σεβαστεί κανένας…
Για πες τώρα…Όλο αυτό. Σου θυμίζει κάτι;
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος»