«Τις περισσότερες φορές φοράω τα ίδια ρούχα... Θέλω να καταβάλω μεγαλύτερη προσπάθεια και να είμαι πιο περιποιημένη, αλλά είτε δεν έχω χρόνο είτε δεν έχω διάθεση. Έτσι, τα παιδιά μου με βλέπουν ατημέλητη.
Τα μαλλιά μου δεν είναι σχεδόν ποτέ βουρτσισμένα. Κουράζομαι όταν τα φτιάχνω και όταν τα δένω κότσο ή αλογοουρά με πιάνει πονοκέφαλος. Έτσι, τα παιδιά μου με βλέπουν με το ίδιο χτένισμα κάθε μέρα.
Το πρόσωπό μου δεν το αισθάνομαι ποτέ λαμπερό ή φρέσκο, εκτός από τα λίγα δευτερόλεπτα μετά από ένα γρήγορο ντους, τα οποία είναι ελάχιστα και σπάνια. Είναι κουρασμένο...
Μερικές φορές κοιτάζω τα χέρια μου όταν τα κάνω μπάνιο. Παρατηρώ ότι, όχι μόνο πρέπει να φτιάξω τα νύχια μου, αλλά και ότι η νεανική απαλή όψη του δέρματός μου έχει σκληρύνει από τον χρόνο, έχει αντικατασταθεί από γραμμές και ρυτίδες. Έτσι, τα παιδιά μου βλέπουν καθημερινά τα γερασμένα μου χέρια.
Το σώμα μου είναι πιο πλαδαρό πια. Παραπανίσια κιλά, ραγάδες... Ένα σώμα, ξένο για μένα για τα παιδιά μου όμως πολύ γνώριμο. Εγώ, όμως, δεν το έχω συνηθίσει ακόμα.
Όπως και να έχω γίνει όμως, στα μάτια των παιδιών μου παραμένω η λατρεμένη τους μαμά. Αυτό που βλέπουν και νιώθουν είναι η οικειότητα, η ασφάλεια και η αγάπη που τρέφω για εκείνα. Δεν θα με άλλαζαν για τίποτα στον κόσμο και, μεταξύ μας, ούτε εγώ θα άλλαζα τίποτα.»
Πηγή: hangingwiththeheaphys.co.nz