«Ο άντρας μου είναι ο πιο ισότιμος σύντροφος που γνωρίζω—εργαζόμαστε και οι δύο με πλήρες ωράριο και μοιραζόμαστε τις οικογενειακές ευθύνες όσο το δυνατόν πιο ομοιόμορφα. Αναλαμβάνουμε εναλλάξ την καθαριότητα του σπιτιού και τον ύπνο των παιδιών, δίνουμε ρεπό ο ένας στον άλλο κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο, και αντιλαμβανόμαστε ο ένας τις ανάγκες του άλλου.
Ωστόσο, κάποιες φορές χάνω την υπομονή μου με ορισμένα (φαινομενικά αδιάφορα) σχόλια του συζύγου μου ή στα ξεσπάσματα των παιδιών. Γιατί; Επειδή διανύω τον 8ο χρόνο που είτε είμαι έγκυος είτε θηλάζω, και νιώθω πως η δουλειά της μαμάς είναι πολύ περισσότερη από αυτή του μπαμπά και θεωρείται δεδομένη.
Είμαι μητέρα 4 παιδιών, χωρίς γιαγιάδες και παππούδες να τα κρατάνε, και νιώθω συνέχεια κουρασμένη. Ή μάλλον, εξαντλημένη. Όσο κι αν με βοηθάει ο άντρας μου, επωμίζομαι τις περισσότερες υποχρεώσεις της οικογένειας σαν να είναι φυσιολογικό. Εγώ κανονίζω σε ποιο σχολείο θα φοιτήσουν τα μεγαλύτερα παιδιά μας, τι εξωσχολικές δραστηριότητες θα κάνουν, θα επιμεληθώ το διάβασμά τους, το ραντεβού με τον γιατρό, τη βόλτα τους, κτλ.
Όσο για τα μικρότερα, εγώ θα φτιάξω τη ρουτίνα τους, θα διαλέξω παιδικό σταθμό, θα φροντίσω τα ρούχα τους, το φαγητό τους, κτλ.
Όταν λοιπόν με επέκρινε προχθές επειδή δεν είχα πλύνει τα πιάτα, η οργή μου ξεχείλισε! Ούρλιαξα τόσο δυνατά που τρόμαξα με τον εαυτό μου.
Χτύπησα το χέρι μου στον πάγκο, έβρισα και έβαλα τα κλάματα. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι η οργή μου είναι αποτέλεσμα μιας βαθύτερης απογοήτευσης που συσσωρεύεται μέσα μου καιρό.
Δεν είμαι η μόνη μαμά που χάνει την υπομονή της, φωνάζει και νιώθει οργή.
Ωστόσο, μιλάμε για την οργή μας ψιθυριστά, γιατί ντρεπόμαστε να παραδεχτούμε πόσο θυμωμένες είμαστε. Την κρύβουμε επειδή η κοινωνία λέει ότι οι μαμάδες πρέπει να είναι συνέχεια ευτυχισμένες. Την κρατάμε κρυφή επειδή η οργή είναι ένα συναίσθημα που η ανδροκρατούμενη κοινωνία δεν επιτρέπει να την νιώθουν οι γυναίκες.
Στην πραγματικότητα, όμως, η οργή μας είναι εδώ και μας απασχολεί όλες. Καμία μαμά δεν θέλει να φωνάζει στα παιδιά της επειδή δεν διάβασαν τα μαθήματά τους, αλλά συμβαίνει.
Κι όταν συμβαίνει, οι άλλοι γύρω μας σοκάρονται και τρομάζουν: είναι δυνατόν να φωνάζει σαν υστερική; Γυναίκα πράμα; Και θέλε να λέγεται και "μάνα";
Ωστόσο, δεν είναι ντροπή το ότι νιώθουμε οργή, ντροπή είναι οι λόγοι για τους οποίους τη νιώθουμε.
Η οργή της μαμάς είναι σύμπτωμα ενός πολύ βαθύτερου κοινωνικού προβλήματος και οφείλεται στο πόσα πολλά περιμένουμε από εκείνες αλλά και στο πόσο λίγο τις υποστηρίζουμε. Είναι ένα σύμπτωμα της απλήρωτης συναισθηματικής εργασίας που κάνουν οι γυναίκες - το σύμπτωμα μιας κοινωνίας που λέει στις γυναίκες να θηλάζουν, αλλά δεν καλύπτει τη βασική υποστήριξη γαλουχίας.
Οι μαμάδες οργίζονται επειδή έχουμε 2023, αλλά σε κάποια πράγματα τις αντιμετωπίζουν σαν είχαμε 1950.
Επειδή δουλεύουν υπερωρίες για να τα βγάλουν πέρα, επειδή τις κατακρίνουν που εργάζονται ενώ γύρω της ακριβαίνουν τα πάντα, επειδή περιμένουν από εκείνες να τα κάνουν όλα σωστά και στην ώρα τους χωρίς να σκέφτονται τα συναισθήματά τους, επειδή τις έχουν δεδομένες...
Οι μαμάδες οργίζονται επειδή το φορτίο που μεταφέρουν είναι πολύ βαρύ. Συχνά πρέπει να φωνάξουν και να κλάψουν για να ακουστούν. Το μόνο που θέλουμε είναι να μοιραστούμε τα βάρη, να νιώσουμε πιο ανάλαφρες και πιο παραγωγικές. Μέχρι τότε, θα είμαστε έξαλλες.
*Μερικές φορές η οργή μπορεί να είναι σύμπτωμα ενός προβλήματος ψυχικής υγείας που απαιτεί θεραπεία».
Ελεύθερη μετάφραση από mother.ly