Καθώς διανύουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα, μια αναγνώστρια θέλησε να μοιραστεί τις σκέψεις της μαζί μας για την κολλητή της που μια μέρα απλά εξαφανίστηκε από τη ζωή τη δική της και της κόρης της.
«Στην κολλητή μου και νονά της κόρης μου,
Θυμάμαι ακόμα τη χαρά σου όταν σου αποκάλυψα ότι ήμουν έγκυος. Δάκρυσες και έπεσες στην αγκαλιά μου, φωνάζοντας ''εγώ θα το βαφτίσω''. Εκείνη η μέρα ήταν από τις πιο ευτυχισμένες της ζωής μου. Το μωράκι μου θα είχε μια δεύτερη μανούλα να το αγαπάει, να το προσέχει και να το φροντίζει σαν να ήταν δικό της.
Όταν μάθαμε το φύλο του μωρού, κατενθουσιάστηκες! Ήθελες και εσύ κορίτσι, όπως και εγώ. Μου έλεγες όλο χαρά ότι η παρέα μας απέκτησε νέο μέλος και αγόρασες δεκάδες κορδέλες, ροζ φορμάκια και κουκλάκια πριν ακόμα γεννηθεί η κόρη μου.
Συνέχεια μου έλεγες όλα όσα θα κάνατε μαζί και με πείραζες λέγοντάς μου ότι στην εφηβεία, εσύ θα ήσουν που θα ήξερες όλα της τα μυστικά και ότι θα ήσουν πολύ πιο άνετη απ' ότι εγώ σε ότι αφορά τα αγόρια της.
Ήμουν σίγουρη ότι το παιδί μου ήταν πολύ τυχερό που θα είχε μια τέτοια καταπληκτική νονά. Έκανα λάθος...
Ήταν 6 χρονών όταν εξαφανίστηκες οριστικά από τις ζωές μας. Από τον δεύτερο χρόνο ζωής της κόρης μου, είχες ήδη αρχίσει να απομακρύνεσαι. Μου είχες πει τότε ότι είχες ελάχιστο χρόνο στη διάθεσή σου εξαιτίας της δουλειάς σου. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως ήταν μια δικαιολογία...
Τα τηλεφωνήματά σου ήταν σπάνια. Το ίδιο και οι φορές που κανονίζαμε να βρεθούμε. Ωστόσο, ήσουν τυπική στις γιορτές και στα γενέθλια. Ερχόσουν στο σπίτι με τα δώρα σου και καθόσουν μία ώρα με το ρολόι. Σαν να μας βαριόσουν... και τις δύο.
Μια μέρα ξαφνικά, μία εβδομάδα πριν η μικρή κλείσει τα 6 της χρόνια, μας ανακοίνωσες ότι μετακομίζεις σε άλλη πόλη. Δεν το είχες συζητήσει ποτέ μέχρι τότε και πραγματικά έπεσα από τα σύννεφα. Θυμάμαι να σκέφτομαι ότι θα σε χάσουμε για πάντα και είχα δίκιο.
Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε. Η βαφτιστήρα σου σε θυμάται αμυδρά και στις γιορτές την πιάνει μια τεράστια μελαγχολία. Από τον κύκλο μας είναι το μόνο παιδί που του παίρνουν λαμπάδα οι γονείς του αντί για τη νονά του. Όταν ήταν πιο μικρή με είχε ρωτήσει γιατί δεν την αγαπάς και ειλικρινά, δεν ήξερα τι να της απαντήσω.
Και εγώ αναρωτιέμαι καμιά φορά... Γιατί έπαψες να μας αγαπάς;
Πονάω πολύ που δεν είσαι πια στη ζωή μου, αλλά περισσότερο πονάει το παιδί μου. Και αυτό με σκοτώνει. Γιατί βλέπεις, ήσουν δική μου επιλογή. Εγώ σε επέλεξα για νονά της κόρης μου και εσύ με άδειασες με τον χειρότερο τρόπο.
Δεν λογάριασες ούτε τον θρησκευτικό ούτε τον ηθικό ''όρκο'' απέναντί της και αυτό με πληγώνει αφάνταστα, όπως και το γεγονός ότι δεν ξέρω το γιατί. Μπορεί απλά να μετάνιωσες – για λόγους που δεν θα μάθω, μάλλον, ποτέ.
Παρά την πίκρα μου και τη στενοχώρια της κόρης μου, θέλω να ξέρεις ότι δεν σου κρατάω καμία κακία. Εύχομαι να είσαι καλά όπου κι αν είσαι. Στο κάτω κάτω μας δίδαξες ένα σκληρό, αλλά καλό μάθημα: υπάρχουν άνθρωποι που με τον τρόπο τους μας μαθαίνουν πώς να ΜΗΝ είμαστε.»