«Σήμερα το πρωί πήγα για πρωινό μαζί με το νηπιάκι μου. Βγάζει δοντάκια και σκέφτηκα πως λίγες τηγανίτες με μέλι θα τον κάνουν να νιώσει καλύτερα.
Ωστόσο, η διάθεσή του ήταν πολύ άσχημη. Ήταν πολύ ιδιότροπος και προσπαθούσε να σκαρφαλώσει παντού. Αγχώθηκα ότι ενοχλεί τους υπόλοιπους ανθρώπους που ήρθαν να πιούνε τον καφέ τους, και ζήτησα λογαριασμό πριν καν προλάβω να αγγίξω το φαγητό μου.
Μάζευα τα πράγματά μας βιαστικά όταν με πλησίασε μια σερβιτόρα και με ρώτησε αν μπορεί να με βοηθήσει σε κάτι. Προς στιγμήν, νόμιζα ότι ήθελε να βοηθήσει στο πακετάρισμα της παραγγελίας μου, αλλά εκείνη εννοούσε αν μπορούσε να με βοηθήσει με τον γιο μου.
Μου ζήτησε την άδεια και τον πήρε αγκαλιά, λέγοντάς μου «Θα τον κρατήσω εγώ μέχρι να τελειώσετε το πρωινό σας. Υποθέτω ότι σπάνια έχετε την ευκαιρία να φάτε με την ησυχία σας, τα έχω περάσει κι εγώ».
Ο γιος μου κούρνιασε στην αγκαλιά της άγνωστης γυναίκας και σταμάτησε να είναι υπερκινητικός και να γκρινιάζει. Επιτέλους μπορούσα να φάω χωρίς να πρέπει να παλεύω με ένα μικρό παιδί. Δεν μπορώ να εξηγήσω με λόγια πόσο μεγάλο δώρο ήταν αυτό για μένα... Οι σερβιτόρες είναι εκπληκτικές - και οι μαμάδες είναι εκπληκτικές! Μακάρι να ήταν όλοι άνθρωποι έτσι...».