«Δεν θέλω ποτέ τα παιδιά μου να φοβηθούν να μου πουν το οτιδήποτε...
Δεν θέλω να φοβούνται μήπως τους φωνάξω, τα προσβάλλω ή τα κριτικάρω.
Αντίθετα, ελπίζω να σκέφτονται τα εξής:
''Θέλω να πω στη μαμά για το τεστ, στο οποίο δεν τα πήγα καλά, επειδή δεν διάβασα αρκετά.
Για τα παιδιά στο σχολείο που δεν με κάνουν παρέα.
Για εκείνο το πάρτι που πήγα και συνέβησαν φριχτά και ντροπιαστικά πράγματα.
Για το πώς νιώθω και τι με δυσκολεύει.
Για όλα τα δύσκολα σημεία του γάμου μου και της ζωής μου με τα παιδιά.
Επειδή, όπως κι εγώ, δεν είναι τέλεια. Επομένως δεν θα με κατηγορήσει για ένα λάθος. Αντίθετα, θα με βοηθήσει.
Και μπορεί να μην ξέρει πάντα τι να κάνει, αλλά θα με ακούσει και θα με καταλάβει. Θα μου δώσει την υποστήριξη και την παρηγοριά που χρειάζομαι.
Και θα τρέξω σ' εκείνη ακόμα και όταν τα κάνω θάλασσα!
Ξέρω ότι θα αναστατωθεί. Kαι μπορεί πραγματικά, να την απογοητεύσω εκατομμύρια φορές. Η μαμά μου όμως θα είναι δίπλα μου, έτοιμη να με αγαπήσει και να με φροντίσει ό,τι κι αν συμβεί".»