Ή όπως διαβάσαμε και στο LIVING Full, τα παιδιά μου θέλω κάποτε να πουν:
«Η μαμά μας ήταν δυνατή και καλός άνθρωπος. Ήταν δοτική όχι μόνο σαν μητέρα αλλά και σαν φίλη, σύντροφος, συνάδελφος και μέλος μια οικογένειας. Δεν πήρε ποτέ τον εύκολο δρόμο. Παραδεχόταν τα λάθη της, ήξερε να μας ακούει με προσοχή και δεν την ένοιαζε τι λένε οι άλλοι για εκείνη. Ενεργούσε πάντα σύμφωνα με ό,τι της έλεγε η καρδιά και το μυαλό της. Κι όταν η ζωή έφερνε στον δρόμο της (ή στον δρόμο των αγαπημένων της) δυσκολίες, πάλευε σκληρά μέχρι να τις νικήσει.
Είχε κι αυτή τα τραύματά της όπως όλοι και δεν ήταν πάντα τέλεια. Κατά καιρούς, πάλευε με τους δαίμονές της. Κάποιες στιγμές έχανε τους αγώνες της και έκανε λάθη. Άλλοτε, πάλι, την έβλεπα να κλαίει, να θυμώνει και να οργίζεται γιατί δεν της άρεσε να κρύβει τα συναισθήματά της. Δεν ντρεπόταν για τα δάκρυά της.
Ωστόσο, ήταν εκείνη που μας έμαθε πως ό,τι και να γίνει, όσα εμπόδια κι αν συναντήσουμε, όσες φορές κι αν πέσουμε, πρέπει ΠΑΝΤΑ να ξανασηκωνόμαστε! Στεκόμαστε όρθιοι, βάζουμε το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και συνεχίσουμε να περπατάμε μαζί με τους ανθρώπους που αγαπάμε.
Μας το έμαθε με το παράδειγμά της κάθε φορά που πέφταμε και χτυπούσαμε το γόνατο, είχαμε ερωτική απογοήτευση ή μια σχολική αποτυχία. Εκείνες τις στιγμές μας σήκωνε όρθιους, μας κράταγε από το χέρι και βάδιζε δίπλα μας μέχρι να νιώσουμε πάλι σίγουροι για τον εαυτό μας.
Ποτέ δεν νιώσαμε μόνοι. Είμαστε αυτοί που είμαστε χάρη στην υποστήριξη και την άνευ όρων αγάπη της μαμάς μας».
Μετάφραση από LIVING Full