Μια μητέρα, θέλοντας να ευχαριστήσει τον σύντροφο και πατέρα των παιδιών της, έγραψε ένα πολύ συγκινητικό κείμενο, το οποίο αξίζει να διαβαστεί.
«Σε ευχαριστώ που μου συμπαραστέκεσαι, βλέποντας τι έχω περάσει.
Μερικές φορές όταν κλαίω, ξεχνάω ότι το πέρασες μαζί μου.
Ο τοκετός ήταν δικός μου πόνος, αλλά το χέρι σου κρατούσε το δικό μου και με κοίταζες στα μάτια.
Ο φόβος του να είμαι νέα μητέρα, η μελαγχολία του πρώτου καιρού... Όλο αυτό το διάστημα παρέμεινες δυνατός για εμένα κι ας ήσουν και εσύ φοβισμένος.
Οι πρώτες μέρες του θηλασμού.
Οι δοκιμασίες και τα δάκρυα.
Πάντα με βοηθούσες κι ας ούρλιαζα στα αυτί σου από απελπισία.
Βλέπεις, μερικές φορές ξεχνάω... Όσο δύσκολο ήταν για μένα, άλλο τόσο ήταν και για εσένα... Να με βλέπεις να πονάω χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα.
Τις καθημερινές μάχες που δίνω, τις καταλαβαίνεις αμέσως όταν επιστρέφεις στο σπίτι. Πάντα έχεις ένα χαμόγελο και μια ανοιχτή αγκαλιά. Είσαι έτοιμος να πάρεις το βάρος από πάνω μου για άλλη μια φορά.
Με έχεις δει να βγαίνω εκτός ορίων. Έχεις δει τον κακό μου εαυτό. Με έχεις δει ευάλωτη και μικρή.
Όλο αυτό το διάστημα παρέμεινες ο βράχος μου και με αγάπησες μέσα από όλα αυτά.
Δεν κάθεσαι στο περιθώριο, αλλά στο πλευρό μου. Μαζί μαθαίνουμε πράγματα σε αυτή την όμορφη, αλλά και ανώμαλη διαδρομή.
Ακόμα κι αν λες μερικές φορές ότι δεν ξέρεις τι άλλο να κάνεις, θέλω να είσαι σίγουρος ότι έχεις κάνει τα πάντα. Είσαι ο πατέρας των παιδιών μου. Είσαι εσύ.»
Πηγή: jessurlichs_write