Το παρακάτω κείμενο που ανάρτησε στο Facebook η ψυχολόγος Μαρία Αϊβαζίδου, μας στέλνει πίσω στο παρελθόν σε δικές μας παιδικές αναμνήσεις και πραγματικά μας συγκινεί.
«''Μαμά, μπορώ να κοιμηθώ στη γιαγιά απόψε;''
Άκουσα στο αυτοκίνητο σήμερα το πρωί. Όταν κατάφερα να γυρίσω να δω το παιδί μου, με έκανε να γυρίσω πίσω στο παρελθόν με μία μόνο πρόταση. Δεν ήταν πλέον κοντά μου.
Ταξίδεψε μακριά. Πότε πέρασε ο χρόνος και μας έκανε ενήλικες γεμάτους βαρετές προτεραιότητες; Αγωνιζόμαστε κάθε μέρα για κάτι που δεν είμαστε καν σίγουροι ότι θέλουμε πραγματικά. Όταν στην πραγματικότητα, το σπίτι της γιαγιάς, είναι αυτό που όλοι χρειάζονται για να είναι ευτυχισμένοι.
Το σπίτι της γιαγιάς είναι όπου τα χέρια του ρολογιού κάνουν διακοπές μαζί μας και τα λεπτά αξεπέραστα περνάνε.
Το σπίτι της γιαγιάς είναι όπου ένα απλό ζυμαρικό και σπιτικό ψωμί φαίνεται να έχει διαφορετικές γεύσεις, νόστιμο.
Το σπίτι της γιαγιάς είναι όπου ένα αθώο απόγευμα, μπορεί να διαρκέσει μια αιωνιότητα παιχνιδιών και φαντασιώσεων.
Το σπίτι της γιαγιάς είναι όπου τα ντουλάπια κρύβουν παλιά ρούχα και μυστήρια εργαλεία.
Το σπίτι της γιαγιάς είναι εκεί που τα κλειστά κουτιά γίνονται στήθος μυστικών θησαυρών, έτοιμα να ξεσκεπαστούν.
Το σπίτι της γιαγιάς είναι όπου τα παιχνίδια σπάνια έρχονται έτοιμα, εφευρέθηκαν επί τόπου.
Το σπίτι της γιαγιάς, είναι εκεί όπου όλα είναι μυστηριωδώς δυνατά, η μαγεία συμβαίνει και χωρίς ανησυχίες.
Το σπίτι της γιαγιάς είναι όπου βρίσκουμε τα απομεινάρια της παιδικής ηλικίας των γονιών μας και την αρχή της ζωής μας.
Το σπίτι της γιαγιάς, εσωτερικά, είναι η διεύθυνση της βαθύτερης στοργής μας, όπου όλα επιτρέπονται.
Αυτή η πολυτέλεια δεν μου ανήκει πλέον-δυστυχώς-θα ζει μαζί μου, μόνο στις αναμνήσεις. Ακόμα κι έτσι, αν μπορούσα να κάνω μια παραγγελία τώρα, οποιαδήποτε παραγγελία όλων των παραγγελιών στον κόσμο, θα παραγγείλα το ίδιο πράγμα.
''Μπορώ να κοιμηθώ στη γιαγιά απόψε?"»
(Via: Ανδρέας Διακοπαναγιώτης)