Η αλήθεια, όμως, είναι πως κάθε παιδί έχει τους δικούς του ρυθμούς και δεν χρειάζεται πίεση. Εξάλλου, όπως λέει και το παρακάτω κείμενο, τα παιδιά που τα κάνουν όλα νωρίτερα, δεν σημαίνει πως θα είναι και καλύτερα:
«Τα παιδιά που τα κάνουν όλα νωρίτερα, δεν σημαίνει πως θα είναι και καλύτερα.
Το παιδί της περπάτησε στους 12 μήνες και το δικό σου περπάτησε 18 μηνών αλλά δεν έχει καμία σημασία.
Το παιδί της έκοψε την πάνα στα 2 χρόνια και το δικό σου στα 4 αλλά δεν έχει καμία σημασία.
Το παιδί της έμαθε να μετράει και να διαβάζει τα γράμματα της ΑΒ στα 3 αλλά το δικό σου έχει πάει 4 κι ακόμα δεν τα ξέρει αλλά δεν έχει σημασία.
Το παιδί της κοιμάται ολόκληρη τη νύχτα από 3 μηνών και το δικό σου από 2 ετών αλλά δεν έχει καμία σημασία.
Η πρόωρη επίτευξη των αναπτυξιακών ορόσημων δεν σημαίνει τίποτα μακροπρόθεσμα. Μια καθηγήτρια πανεπιστημίου δεν θα νοιαστεί για το πόσο χρονών έμαθαν να μετρούν μέχρι το 100 ή να συλλαβίζουν το όνομά της οι φοιτητές της. Κανείς δεν θα ρωτήσει έναν γιατρό ή έναν δικηγόρο σε τι ηλικία έμαθε να διαβάζει ή πότε έκανε τα πρώτα του βήματα.
Αυτό που έχει σημασία είναι το ίδιο το παιδί, η προσωπικότητά του, η ευγένειά του και η καλοσύνη του. Μην νιώθετε λοιπόν πίεση αν το μωρό σας αργεί να πει "μαμά" ή να μπουσουλίσει κι αφήστε τα παιδιά να είναι απλά παιδιά.
Μην τα πιέζετε να κάνουν πράγματα που είναι πάνω από τις δυνατότητές τους. Μην τους στερείτε τα παιδικά τους χρόνια επειδή "πρέπει" να πετύχουν συγκεκριμένους στόχους σε συγκεκριμένες ηλικίες.
Αν τα κάνουν όλα νωρίτερα, δεν σημαίνει πως θα είναι και καλύτερα».