«Δύο μικρές γραμμές μου είπαν ότι θα αλλάξει όλη μου η ζωή.
Και όντως άλλαξε.
Γιατί κάτι συνέβη την ημέρα που γεννήθηκες.
Έκλεψες ένα κομμάτι της καρδιάς μου. Και ήξερα αμέσως ότι δεν θα το έπαιρνα ποτέ πίσω.
Επειδή θα σε αγαπούσα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.
Ο τρόπος που το μικροσκοπικό χεράκι σου τρυπώνει στο δικό μου.
Όταν με φωνάζεις ''μαμά'' και μου χαμογελάς ή σηκώνεις τα χεράκια σου κάθε φορά που μπαίνω στο δωμάτιο.
Και είχα δίκιο.
Και συνεχίζω να σε αγαπώ περισσότερο κάθε μέρα, ακόμα και στις χειρότερες μέρες σου.
Όταν με σπρώχνεις μακριά και χτυπάς την πόρτα φωνάζοντας, "Σε μισώ!"
Όταν κλαις.
Και όταν είμαι γεμάτη αμφιβολίες και σκέφτομαι ότι οι άλλες μαμάδες τα καταφέρνουν καλύτερα. Και όταν νιώθω ενοχές που σε διώχνω για να καθαρίσω τα Lego και τα ψίχουλα από το πάτωμα.
Επειδή είσαι το μωρό μου και εγώ είμαι η μαμά σου.
Είναι μια αγάπη όπου ζω για να σε βλέπω να χαμογελάς και να ευημερείς.
Είναι μια εξαντλητική και συγκλονιστική αγάπη.
Το είδος της αγάπης που με κάνει να σέρνω το κουρασμένο μου σώμα από το κρεβάτι όλες τις ώρες της νύχτας για να σε παρηγορήσω.
Η ελευθερία μου να χάθηκε για πάντα, γιατί η καρδιά μου σου ανήκει.
Και δεν θα το άλλαζα με τίποτα.»