Είναι μια εξαιρετική παράσταση που συνιστούμε ανεπιφύλακτα τόσο στους γονείς, όσο και στους εκπαιδευτικούς. Ο Αριστείδης Ιωαννίδης ή αλλιώς ο κύριος Μπερδεψούρας και η Γιώτα Βόκαλη ή αλλιώς Τριανταφυλλιά απάντησαν στις ερωτήσεις μας σε μια απολαυστική συνέντευξη.
Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή στο έργο και ποια σας δυσκόλεψε περισσότερο;
Αριστείδης Ιωαννίδης: Δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς μια αγαπημένη σκηνή. Όλες είναι τόσο διασκεδαστικές και έχουν το δικό τους ιδιαίτερο νόημα και ομορφιά. Έχω ίσως μια μικρή αδυναμία στον μύθο της Αμυγδαλιάς. Ίσως γιατί μου αρέσουν πολύ τα αμύγδαλα... Σχετικά με μια σκηνή που με δυσκόλεψε, μπορώ να πω ότι οι σκηνές που επικοινωνώ με τα παιδιά με άγχωναν. Όταν, όμως, βρέθηκα μπροστά τους και αρχίσαμε τις ερωτοαπαντήσεις, ήταν οι καλύτερες στιγμές στην παράσταση.
Γιώτα Βόκαλη: Έχουμε περάσει ωραία στις πρόβες με την σκηνή της Αμαρυλλίδας! Όμως νομίζω η σκηνή στον Όλυμπο έχει ένα διαφορετικό είδος χιούμορ, πιο τζαζ. Με δυσκόλεψε λίγο η Ρωσίδα μητέρα αλλά την αγάπησα. Και φυσικά το να κινούμαι συνεχώς με αυτό το τεράστιο τριαντάφυλλο στο κεφάλι!!
Ποιο είναι το κοινό σας σημείο με τον χαρακτήρα που υποδύεστε;
Αριστείδης Ιωαννίδης: Να ήταν μόνο ένα... Έχω αυτοχαρακτηριστεί πολλές φορές καλικάντζαρος στη ζωή μου, ειδικά όταν κάποιοι κολακευτικά με αποκαλούν καλλιτέχνη, είναι η αγαπημένη μου απάντηση. Αλλά ναι, ξεχνάω και μπερδεύομαι συχνά με τα λόγια μου και τη θέση μου πάνω στη σκηνή και έχει συμβεί να γελάει το κοινό με γκάφες του Μπερδεψούρα που δεν σκηνοθετήθηκαν ποτέ, ευτυχώς όμως που είμαι καλικάντζαρος και σχεδόν ότι και να κάνω δικαιολογείται... Πολύ συχνά εγώ είμαι ο ρόλος, ειδικά όταν επικοινωνώ με τα παιδιά.
Γιώτα Βόκαλη: Χμμ.. η Τριανταφυλλιά είναι παρεξηγημένο άτομο! Τη λες λίγο (!) γκρινιάρα και πολυλογού, αλλά έχει καλή καρδιά και κάνει τα πάντα για τους φίλους της. Είναι συναισθηματική αλλά έχει ως άμυνα της το χιούμορ και είναι πάντα έτοιμη για καυγά.. ας πούμε λοιπόν πως έχω λίγο απ' όλα, με έμφαση στο καλή καρδιά!
Ποιο μήνυμα θα θέλατε να κρατήσουν τα παιδιά στο τέλος της παράστασης;
Αριστείδης Ιωαννίδης: Σ’ όλη τη γη, από αρχαιοτάτων χρόνων όλοι οι λαοί γιορτάζουν και αγαπούν τη φύση και τα λουλούδια που ομορφαίνουν τη ζωή μας. Είναι σύμβολα του έρωτα και της αγάπης αλλά και θεμελιώδη στοιχεία στην αναπαραγωγική διαδικασία για τη ζωή. Είναι σημαντικά για την χρηστικότητα τους, τους καρπούς που μας δίνουν τα άνθη των φυτών και την αξία τους για την ζωή στον πλανήτη, κατ’ επέκταση και της δικής μας ζωής. Καταστρέφοντας την φύση τιμωρούμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Ανήκουμε σ’ αυτήν, είμαστε κι εμείς λουλούδια της, ας προσέξουμε λοιπόν τη φύση μας για να μην καταστραφούμε στο τέλος κι εμείς...
Γιώτα Βόκαλη:Για μένα το σημαντικό είναι φεύγοντας από το θέατρο ένα παιδί να έχει απορίες, να έχει βιώσει συναισθήματα που να του γεννούν την ανάγκη να το συζητήσει παραπάνω. Η συγκεκριμένη παράσταση αφορά σε διαφορετικές ηλικίες. Το μεγαλύτερο παιδί θα θελήσει να μάθει για το φαινόμενο του θερμοκηπίου ενώ το πιο μικρότερο θα ρωτήσει «γιατί τα λουλουδάκια ήταν στεναχωρημένα;» Και τα δυο σημαίνουν πως επηρέασες και άγγιξες το παιδί και αυτός είναι και ο σκοπός της
δουλειάς μας.
Πώς θα περιγράφατε τις αντιδράσεις των παιδιών κατά την διάρκεια της παράστασης;
Αριστείδης Ιωαννίδης: Είναι εντυπωσιακό με πόσο ενθουσιασμό και πόση χαρά παρακολουθούν, αλλά και συμμετέχουν τα παιδιά στην παράσταση. Θέλουν σχεδόν όλα να απαντήσουν στις ερωτήσεις του κυρίου Μπερδεψούρα και καμιά φορά μου λένε ότι τους λέω ψέματα, αλλά εγώ αλήθεια λέω ακόμα κι όταν μπερδεύομαι... «Τρώγονται παιδιά τα λουλούδια! Οι κολοκυθοανθοί που τους κάνουμε γεμιστούς, δηλαδή τι είναι; Λουλούδια είναι!»
Γιώτα Βόκαλη: Ο αυθορμητισμός και η αλήθεια των παιδιών είναι κάτι που προσωπικά λατρεύω στο θέατρο. Απαλλαγμένα από "φίλτρα" που οι ενήλικες έχουμε, εκφράζονται όπως νιώθουν, αναζητούν τη μαγεία και την διεκδικούν! Ως ηθοποιό σίγουρα αυτή η ωραία πρόκληση σε κάνει καλύτερο και σε κρατάει σε εγρήγορση. Και στο δικο μας έργο που είναι αρκετά διαδραστικό, κάθε παράσταση είναι μια νέα εμπειρία! Πάντα λαμβάνω σοβαρά υπόψιν μου την γνώμη ενός παιδιού, ακούω προσεκτικά τα σχόλια του και μαθαίνω μέσα από αυτά.