Την επόμενη φορά που θα βρεθούμε σε αυτή τη θέση, όμως, καλό να θυμόμαστε πως όταν φωνάζουμε, τα παιδιά ΔΕΝ ακούν αυτό που τους λέμε. Παράλληλα, τραυματίζουμε την ψυχή τους αφού κάθε φορά που εμείς χάνουμε την ψυχραιμία μας, εκείνα νιώθουν τρομοκρατημένα.
«Όταν μου φωνάζεις, ΔΕΝ ΣΕ ΑΚΟΥΩ»
Όταν υψώνουμε τη φωνή μας, νομίζουμε πως τραβάμε την προσοχή του παιδιού και σταματά να μας αγνοεί (ή να μην μας δίνει σημασία). Στην πραγματικότητα, όμως, συμβαίνει το εντελώς αντίθετο. Όταν φωνάζουμε, το παιδί ακούει τη δυνατή φωνή μας αλλά όχι τα λόγια μας! Νιώθει σαστισμένο και τρομαγμένο και περιμένει με υπομονή να τελειώσει το κήρυγμα ώστε να ηρεμίσει κι αυτό.
«Όταν μου φωνάζεις, ΦΟΒΑΜΑΙ»
Πολλές φορές χάνουμε τόσο πολύ την ψυχραιμία μας που αδυνατούμε να σκεφτούμε το εξής απλό: όταν φωνάζουμε στο παιδί μας, δεν το συνετίζουμε, ούτε του βάζουμε όρια. Αντίθετα, το κάνουμε να μας φοβάται και κανένας άνθρωπος δεν αξίζει να νιώθει φόβο! Αντί να του εξηγήσουμε το λάθος του ήρεμα για να μην το επαναλάβει, το τρομοκρατούμε και την επόμενη φορά που θα κάνει κάτι «κακό» να φοβηθεί να μας το πει.
«Όταν μου φωνάζεις, ΜΠΕΡΔΕΥΟΜΑΙ»
Η δυνατή φωνή, ειδικά όταν συνοδεύεται από θυμωμένο και απειλητικό τόνο, στρεσάρει το παιδί και μετά βίας καταλαβαίνει γιατί η μαμά άρχισε να φωνάζει στα καλά καθούμενα. Αντί να φωνάζουμε και να το αναγκάζουμε να μας υπακούσει από φόβο, καλύτερα να πάρουμε μερικές βαθιές ανάσες και να του εξηγήσουμε με ηρεμία ποιο είναι το σωστό.
«Όταν μου φωνάζεις, ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΤΟΣΟ ΔΑ ΜΙΚΡΟΣ»
Σύμφωνα με μελέτη της Αμερικανικής Παιδιατρικής Ακαδημίας «η συστηματική ψυχολογική κακοποίηση καταστρέφει την αίσθηση του εαυτού και της ασφάλειας για ένα παιδί». Όταν ο γονιός τονίζει συνέχεια τα λάθη του παιδιού, και ειδικά όταν το κάνει με ένταση, θα αρχίσει και το ίδιο να αμφισβητεί τον εαυτό του και να πιστεύει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα σωστά. Σταδιακά η αυτοπεποίθησή του κλονίζεται και αυτό θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στη ζωή του.
«Όταν μου φωνάζεις, ΔΕΝ ΝΙΩΘΩ ΑΣΦΑΛΗΣ»
Ένα παιδί στο οποίο φωνάζουμε τακτικά θα νιώθει ανασφάλεια μέσα στο σπίτι του και θα αναπτύξει επιθετικότητα και αίσθημα ντροπής. Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Ανάπτυξης του Παιδιού, όσα παιδιά μεγαλώνουν μέσα σε ένα περιβάλλον όπου οι φωνές θεωρούνται ένας «φυσιολογικός» τρόπος επικοινωνίας, έχουν αυξημένες πιθανότητες να παρουσιάσουν μεγαλώνοντας αγχώδεις διαταραχές, κατάθλιψη και άλλα ψυχολογικά προβλήματα.
«Όταν μου φωνάζεις, ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΑΓΚΑΛΙΑΣΕΙΣ»
Όταν ένα βλέπει την μαμά ή τον μπαμπά να θυμώνουν μαζί του και να φωνάζουν, τρομάζει και θέλει παρηγοριά. Η καλύτερη παρηγοριά για ένα παιδί, όμως, είναι η αγκαλιά της μαμάς του Ακόμη κι όταν ωρυόμαστε, το παιδί θέλει να χωθεί στην αγκαλιά μας για να του δείξουμε ότι το συγχωρούμε κι ότι το αγαπάμε ακόμα.