Συνήθως πειράζαμε τον παππού μου λέγοντάς του ότι η γιαγιά έκανε τα πάντα και δεν μπορούσε να επιβιώσει χωρίς αυτήν. Τον περασμένο χρόνο, όμως, οι ρόλοι αντιστράφηκαν και με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι η πιο ρομαντική ιστορία αγάπης δεν είναι ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα αλλά η γιαγιά μου και ο παππούς μου που γέρασαν μαζί.
Από τότε που η γιαγιά μου αρρώστησε και ξεκίνησε τις χημειοθεραπείες, ο παππούς μου ήταν συνέχεια δίπλα της. Της ετοίμαζε το φαγητό της, της έπλενε τα ρούχα, μάζευε το σπίτι και την στήριζε με όλους τους πιθανούς τρόπους σε αυτή τη δύσκολη περίοδο της ζωής της.
Έκλεινε τα ραντεβού της με τους γιατρούς, παρακολουθούσε στενά τη θεραπεία της, δεν έφευγε λεπτό από δίπλα της - κι όταν έφευγε φρόντιζε να είναι κοντά της κάποιος από εμάς.
Ο παππούς μου ήταν ο άνθρωπος που στόλιζε το σπίτι κάθε φορά που η γιαγιά έβγαινε από το νοσοκομείο και έκλαιγε κάθε φορά που έπρεπε να ξανανοσηλευτεί. Είναι ο άνθρωπος που της χάιδευε το πρόσωπο, τη φιλούσε στο μέτωπο και της κρατούσε το χέρι σε κάθε ευκαιρία.
Είναι εκείνος που δάκρυζε επειδή δεν άντεχε στη σκέψη πως η αγαπημένη του πονάει και μας έλεγε κάθε τόσο «Είναι πιο όμορφη από ποτέ! Δεν φαίνεται πανέμορφη;».
Η γιαγιά μου και ο παππούς μου ζούσαν αυτό που λένε το παραμύθια. Το «για πάντα» και τα 60 χρόνια που έζησαν μαζί δεν τους έφταναν…
«Είσαι τόσο πολύτιμη, καληνύχτα γλυκιά μου», ήταν τα τελευταία λόγια που είπε ο παππούς μου στη γιαγιά μου, λίγο πριν κλείσει τα μάτια της.
Νιώθω ευλογημένη που έζησα την αγάπη τους από κοντά και κατάφερα να απαθανατίσω μια από τις τελευταίες πολύτιμες στιγμές τους μαζί. Μου έκαναν να καταλάβω πως αν είναι βρω έναν σύντροφο, πρέπει να αγαπιόμαστε όπως η γιαγιά μου και ο παππούς μου.
Ελεύθερη μετάφραση από lovewhatmatters.com