«Κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν θα καταφέρω ποτέ να εκφράσω όλα όσα νιώθω στο πρώτο μου παιδί, στην πρώτη μου ''μπουκιά''. Στον άνθρωπο που με έκανε μητέρα και μου άλλαξε ολόκληρη τη ζωή.
Στην κόρη μου χρωστάω πολλά ευχαριστώ κυρίως, γιατί διαμόρφωσε τον χαρακτήρα μου. Μου δίδαξε την υπομονή και την ευγνωμοσύνη, την δύναμη και την συγχώρεση.
Χάρη σε εκείνη ανακάλυψα μια πρωτόγονη δύναμη μέσα μου. Μαζί της έμαθα πώς να φροντίζω ένα παιδί. Πώς να το παρηγορώ και να το καθησυχάζω. Να εξαρτιέται πλήρως από μένα και αυτό να μην με τρομάζει.
Έγινα πραγματικά πιο δυνατή. Από τότε που έγινα μητέρα ελέγχω πάντα τον εαυτό και την συμπεριφορά μου γιατί ξέρω ότι με βλέπεις και με ακούς. Είμαι το παράδειγμά σου και δεν θέλω να τα κάνω...θάλασσα.
Όταν είμαι λυπημένη, ένα χάδι και ένα χαμόγελο της κόρης μου αρκεί για να φωτ6ίσει όλος μου ο κόσμος. Καταλαβαίνει πότε δεν είμαι καλά και έρχεται δίπλα μου για να με στηρίξει με τον δικό της, μοναδικό τρόπο.
Όταν της φωνάζω, ποτέ δεν μου κρατάει κακία. Πάντα μου λέει ''μαμά σ' αγαπώ''.
Όταν γεννήθηκε το αδερφάκι της, ανέλαβε τον ρόλο της μεγάλης αδερφής άκοπα και αβίαστα, σαν να ήταν προορισμένη γι' αυτό. Με βοηθούσε από την αρχή χωρίς να παραπονιέται ή να γκρινιάζει που δεν περνάμε πια πολύ χρόνο μαζί.
Όσο μεγαλώνει η κόρη μου, τόσο μεγαλώνει και η αγάπη μου γι' αυτή. Είμαι πολύ περήφανη που είμαι η μαμά της».