Ο ιδανικός τρόπος, όμως, δεν υπάρχει. Αυτό που χρειάζονται τα παιδιά δεν είναι περισσότερη αυστηρότητα όπως νομίζουμε αλλά περισσότερη αγάπη και υπομονή. Ή αλλιώς, όπως γράφει και η Κίκκα Ουζουνίδου σε ανάρτησή της, «ένα παιδί στην εφηβεία βρίσκεται σε πόλεμο και τα όπλα του είναι η αγάπη μας και η κατανόησή μας».
Ολόκληρη η ανάρτηση
«Εφηβεία... πόσο περίεργη φάση της ζωής μας!
Το παιδί μέσα σου αρνείται να μεγαλώσει και ο ενήλικας που αχνοφαίνεται, σε τραβάει προς το μέρος του...
Θέλεις να μεγαλώσεις, μα φοβάσαι.
Θέλεις να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου, μα αγχώνεσαι.
Έρχεσαι σιγά σιγά αντιμέτωπος με ευθύνες και αυτό σε πνίγει.
Αρχίζουν οι γύρω σου να απαιτούν περισσότερα από σένα και ταυτόχρονα να σου συγχωρούν λιγότερα...
Βλέπεις το σώμα σου να αλλάζει και νιώθεις τόσο άβολα...
Ξεκινάνε οι πρώτοι έρωτες που αργότερα σου τρυπάνε το στομάχι με πρωτόγνωρα συναισθήματα...
Αλλάζει ο τρόπος που σκέφτεσαι και που βλέπεις τον κόσμο ολόκληρο!
Τολμάς πράγματα που όταν μεγαλώσεις καταλαβαίνεις πόσο επικίνδυνα ήταν...
Και όλα αυτά σου βγαίνουν σε ένταση και νεύρα γιατί δεν ξέρεις πως να εκφραστείς! Πως να μοιραστείς τις σκέψεις σου...
Τα παιδιά στην εφηβεία θέλουν διπλή δόση αγάπης!
Θέλουν διπλάσια κατανόηση και υπομονή!
Θέλουν να τους δείχνεις εμπιστοσύνη για να μην σου κρύβουν πράγματα!
Θέλουν να τους μιλάς για σπάνε τη σιωπή τους και να μπορούν να σου ανοίγονται για όλα όσα τους προβληματίζουν...
Θέλουν να μην επικρίνεις τα λάθη τους αλλά να τους απλώνεις το χέρι για να τους δείξεις τρυφερά το σωστό...
Θέλουν να είσαι διακριτικά κοντά τους όσο επίμονα και αν σε διώχνουν μακριά...
Ένα παιδί στην εφηβεία βρίσκεται σε πόλεμο και τα όπλα του είναι η αγάπη μας και η κατανόησή μας».