«Όλα ξεκίνησαν πέρσι τον Δεκέμβρη όταν η τάξη του γιου μου υποδέχθηκε τρεις νέους μαθητές που μόλις είχαν μετακομίσει την περιοχή. Τα τρία αυτά παιδιά, δύο κορίτσια κι ένα αγόρι, ήταν φίλοι από παλιά και πολύ γρήγορα άρχισαν να κάνουν παρέα και με τον γιο μου.
Μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς, οι τέσσερίς τους είχαν γίνει αχώριστοι και το καλοκαίρι βρέθηκαν αρκετές φορές στο πάρκο της γειτονιάς. Μοιραία γνώρισα τους γονείς τους και πολύ σύντομα γίναμε μια μεγάλη παρέα παιδιών, μαμάδων και μπαμπάδων που απολάμβανε τις εξόδους της.
Μέχρι τις αρχές Σεπτεμβρίου όλα κυλούσαν καλά και δεν μπορούσα να φανταστώ αυτό που θα επακολουθήσει. Μετά, άνοιξαν τα σχολεία…
Ο γιος μου είναι μαθητής της ΣΤ’ Δημοτικού και αυτό που λέμε “με έφεση στα γράμματα”. Δεν χρειάστηκε ποτέ να τον πιέσω για να διαβάσει, ήταν κάτι που απολάμβανε! Επιπλέον, δεν του άρεσε να του κάνουν παρατήρηση επειδή ξέχασε τα τετράδιά του ή επειδή είναι αδιάβαστος. Σε γενικές γραμμές, το σχολείο δεν μας είχε απασχολήσει ποτέ και πάντα εστιάζαμε στην ψυχολογία του, στους φίλους ή τη διασκέδασή του.
Ωστόσο, όλα αυτά άλλαξαν από τις πρώτες κιόλας εβδομάδες της νέας σχολικής χρονιάς. Ξαφνικά προτιμούσε να μιλάει στο τηλέφωνο, να παίζει Playstation ή να διαβάζει βιβλία φαντασίας από το να μελετήσει τα μαθήματά του. Άρχισε να αδιαφορεί για τα διαγωνίσματα, να πηγαίνει αδιάβαστος σε καθημερινή βάση και να ξεχνάει ακόμα και την κασετίνα του.
Μια μέρα, ενώ ήμουν στη δουλειά, μου τηλεφώνησε η δασκάλα του για να μου επιστήσει την προσοχή. «Ο γιος σας έχει γίνει άλλος άνθρωπος, δεν είναι το παιδί που γνωρίζουμε εδώ και πέντε χρόνια. Πρέπει να βρούμε τι του συμβαίνει» μου είπε και επιβεβαίωσε τους φόβους μου.
Χωρίς να τον πιέσω ή να τον επιπλήξω, πέρασα χρόνο μαζί του μέχρι που μου εκμυστηρεύτηκε το αδιανόητο: σταμάτησε να διαβάζει επειδή οι καινούριοι του φίλοι, τους οποίους βλέπει σαν... σούπερ ήρωες, τον λένε φυτό! Δεν σας κρύβω πως μου κόπηκαν τα πόδια.
Οι προσπάθειες που κάναμε όλα αυτά τα χρόνια να μεγαλώσουμε ένα παιδί αυτόφωτο που δεν θα επηρεάζεται από τη γνώμη των άλλων, έπεσαν στο κενό - ή τέλος πάντων, αυτό ένιωσα εκείνη τη στιγμή.
Από τότε, κι αφού συμβουλευτήκαμε τις δασκάλες του αλλά και μία ειδικό, προσπαθούμε να τον βοηθήσουμε να θυμηθεί ποιος είναι! Δεν τον μαλώνουμε, δεν τον βάζουμε τιμωρία, ούτε τον ζαλίζουμε με άσκοπη κατήχηση. Επίσης, δεν του απαγορεύουμε να κάνει παρέα με τους νέους του φίλους από ανησυχία πως θα μας γυρίσει μπούμερανγκ.
Προς το παρόν έχουμε βάλει αυστηρά όρια όσον αφορά τις εξόδους του και την οθόνη και, με κάθε ευκαιρία, τον ενθαρρύνουμε να είναι ο εαυτός του και να μην τον νοιάζει τι λένε οι άλλοι για εκείνον. Αν τώρα επηρεάζεται που τον λένε "φυτό", τι θα γίνει σε λίγα χρόνια αν, για παράδειγμα, τον παρασύρουν σε παραβατικές συμπεριφορές;
Οι βαθμοί είναι το τελευταίο που μας απασχολεί. Αυτό που μας νοιάζει κυρίως είναι να μάθει να αντιστέκεται, παρά την έντονη επιθυμία που έχουν οι έφηβοι να μιμούνται τους άλλους για να καλύψουν την ανάγκη του ανήκειν.
Προς το παρόν, μοιάζει να νιώθει άσχημα που παίρνει κακούς βαθμούς και ελπίζω πως θα έχει επανέλθει μέχρι τα Χριστούγεννα. Αν όχι, θα λάβουμε άλλα μέτρα που σίγουρα θα περιλαμβάνουν παιδοψυχολόγο αλλά και μια συζήτηση με τους γονείς των παιδιών που τον προσβάλλουν!».