Ξέρω πόσο ζήλεψες τις άλλες μανούλες που είχαν όποτε ήθελαν το μωρό τους δίπλα τους.
Ξέρω πόσο παιδεύτηκες να βγάλεις γάλα άσχετα αν το κατάφερες ή όχι.
Ξέρω πόση λαχτάρα ένιωθες για αυτά τα 20 λεπτά που θα μπορούσες να δεις το μικρό σου ακόμα κι αν δεν το άγγιζες καν.
Ξέρω πόσο κενό ένιωθες φεύγοντας από τη ΜΕΝΝ, αλλά δε λύγισες ούτε μια στιγμή.
Ξέρω πόση αγωνία ένιωσες.
Ξέρω πόση ανασφάλεια ένιωσες για το αν θα καταφέρεις να δεθείς με το μωρό.
Ξέρω τις δυσκολίες σου όταν πια το πήρες σπίτι.
Ξέρω όμως πόση χαρά κι ανακούφιση ένιωσες και νιώθεις και θα νιώθεις πάντα κοιτώντας το παιδί σου.
Ξέρω ότι πίστεψες στο Θεό και πόσο προσευχήθηκες.
Ξέρω πως κοιτώντας πίσω απορείς πώς τα κατάφερες και δεν κατέρρευσες.
Ξέρω πως δεν έκλαψες ποτέ για να ξεσπάσεις γιατί κλαις πια μόνο από χαρά.
Ξέρω πως σε πονάει όταν τα θυμάσαι.
Ξέρω πώς θα ήθελες να είσαι η τελευταία που πέρασε από εκεί.
Να ξέρεις κι εσύ όμως πως είσαι δυνατή και δεν είσαι μόνη!