«Στο άρθρο σας "Μας λέτε να ξεκουραστούμε, αλλά πώς θα γίνει αν δεν μας βοηθάτε;" παρουσιάζετε μία εικόνα ενός άντρα σχεδόν αδιάφορου και τη γυναίκα να είναι θύμα μίας δύσκολης πραγματικότητας.
Επειδή προσωπικά αλλά και μιλώντας και με άλλους μπαμπάδες δεν είναι λίγοι αυτοί που κάνουν τα παρακάτω:
Είμαι πατέρας, εργαζόμενος, σύζυγος, νοικοκύρης.
Ξυπνώ πρώτος στο σπίτι – η γυναίκα μου κοιμάται τελευταία.
Δουλεύω από το σπίτι όπως και η γυναίκα μου.
Συμμετέχω στις δουλειές του σπιτιού στο 50% (για να μην πω περισσότερο): σκουπίζω, σφουγγαρίζω, σιδερώνω, πλένω, φροντίζω τα παιδιά, ψωνίζω, πλένω τα πιάτα, λιγότερο συχνά μαγειρεύω.
Κρατώ τα παιδιά για όσες ώρες χρειαστεί όταν η γυναίκα μου δουλεύει στο δωμάτιό της. Δεν προλαβαίνω να δω τηλεόραση, να μιλήσω με φίλους στο τηλέφωνο. Μου λείπει ύπνος.
Δίνω ό,τι έχω για την οικογένειά μου και μοιράζομαι τις δουλειές με τη γυναίκα μου γιατί είμαστε μαζί σ’ αυτήν την κατάσταση αλλά και, εκτός αυτής, στην γενική καθημερινότητα που είναι δύσκολη για όλους...
…δεν συμφωνώ ότι το άρθρο σας αφορά "όλες τις δύστυχες μανούλες" και δεν συμφωνώ με την εικόνα των ανδρών όπως την παρουσιάζετε, ούτε ότι οι μαμάδες κουράζονται περισσότερο. Ίσως πάλι εγώ και οι μπαμπάδες που επικαλούμαι να είμαστε μειονότητα αλλά νομίζω πως δεν ισχύει αυτό».