Ο δικηγόρος Γιώργος Χατζηπιερής, που βρίσκεται πίσω από τα τραγούδια της σειράς «ο Τεμπέλης Δράκος», είναι ένας σπουδαίος καλλιτέχνης που κατάφερε όχι μόνο να κερδίσει τα μικρά παιδιά, αλλά και να… ξανακάνει παιδιά τους μεγάλους!
Εκτός από τον Φοίβο Δεληβοριά για το διάσημο πια «Ελεφαντάκι», έχει συνεργαστεί με την αφρόκρεμα του ελληνικού τραγουδιού όπως τον Αλκίνοο Ιωαννίνη, τον Διονύση Σαββόπουλο, την Ελένη Τσαλιγοπούλου, τον Σωκράτη Μάλαμα και την Ελένη Σκυλακάκη.
Λίγο μετά το τελευταίο του album με τίτλο «Τα όνειρα του Τεμπέλη Δράκου», το πέμπτο μιας σειράς που έχει ξεκινήσει από το 2005, ο Γιώργος Χατζηπιερής μας συστήνεται και μας μιλάει για όλα.
Φωτογραφία: Ο Γιώργος Χατζηπιερής με τον Φοίβο Δεληβοριά σε συναυλία του «Τεμπέλη Δράκου» με την Συμφωνική Ορχήστρα Κύπρου
Πώς ένας δικηγόρος ξεκίνησε να γράφει παιδικά τραγούδια; Ήταν κάτι σαν «παιδικό απωθημένο» που βρήκε τρόπο να εκφραστεί σε μεγαλύτερη ηλικία;
Όταν κάνεις παιδιά, έχεις εξαντλήσει όλη την παιδική δισκογραφία και θέλεις να δώσεις κάτι επιπλέον... Ναι, τότε μπορείς με χαρά να αφήσεις στην άκρη την σοβαροφάνεια και τις κοινωνικές συμβάσεις και να ακούσεις τη βαθιά φωνή μέσα σου.
Αρκετοί έχουν χαρακτηρίσει τον «Τεμπέλη Δράκο» ως τη «Λιλιπούπολη» της γενιάς μας. Πού το αποδίδεται αυτό;
Η «Λιλιπούπολη» είναι σταθμός στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας γιατί σεβάστηκε το ακροατήριό του και του έδωσε ό,τι καλύτερο υπήρχε με φαντασία και χιούμορ. Είμαστε πολύ τυχεροί που προηγήθηκε η «Λιλιπούπολη» γιατί άνοιξε δρόμους και δημιούργησε εύφορο έδαφος για τις επόμενες γενιές δημιουργών. Δεν προσπάθησα να αναμετρηθώ με αυτό το έργο. Έτσι κι αλλιώς το θεωρώ αξεπέραστο. Επίσης, η πρωτοτυπία είναι για μένα απαραίτητη συνθήκη για να βγάλω οτιδήποτε προς τα έξω. Κάποιος όμως που θέλει να εντοπίσει κοινά στοιχεία μπορεί να τα βρει στο να απευθύνεσαι προς τα παιδιά χωρίς διδακτισμούς, με σεβασμό και με τα καλύτερα διαθέσιμα μέσα.
Όταν συνθέτετε ένα τραγούδι, σκέφτεστε σαν παιδί ή σαν γονιός; Και τελικά, τί κάνει ένα τραγούδι «παιδικό»;
Μεταφέρω στα τραγούδια μου την προσωπική μου αλήθεια χωρίς διδακτισμούς και επιβολή εξουσίας. Μέσα από μια βαθιά, προσωπική διεργασία προσπαθώ να παραμένω σε επαφή με την αγνή και αθώα πλευρά του εαυτού μου, αυτή δηλαδή που μπορεί να μοιραστεί επί ίσοις όροις εικόνες, παραμύθια και εμπειρίες με παιδιά κάθε ηλικίας. Από αυτή την άποψη παιδικό τραγούδι είναι αυτό που στη βάση του είναι ανεπιτήδευτο, αληθινό και αθώο και εμπλουτίζεται με χιούμορ, χρώματα, σουρεαλισμό και μελωδίες.
Τα παιδιά είναι πιο αυστηροί κριτές από τους μεγάλους και δεν θαμπώνονται από τρανταχτά ονόματα ερμηνευτών. Εσείς, όμως, έχετε κερδίσει το παιδικό κοινό. Πώς το κάνατε αυτό; Υπάρχει μυστική συνταγή;
Είναι πάντα ένα στοίχημα. Κάνω το κατά δύναμιν δουλεύοντας τα τραγούδια εξαντλητικά, χρησιμοποιώντας εξαιρετικούς συνεργάτες με τους οποίους μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες. Ακόμα και οι ερμηνευτές επώνυμοι κι ανώνυμοι είναι επιλεγμένοι με μόνο γνώμονα να εξυπηρετηθεί το ίδιο το υλικό. Από κει και πέρα, ποτέ δεν μπορεί να ξέρει κάποιος αν θα αγαπηθεί από τα παιδιά ή αν... θα μείνει στο ράφι.
Πώς νιώθετε όταν ακούτε μικρά παιδιά να σιγοτραγουδάνε τα τραγούδια σας στον δρόμο ή σε παιδικά πάρτι;
Χαίρομαι και καμαρώνω τα τραγούδια μου που βρήκαν το δικό τους δρόμο, ανεξάρτητα από τον δικό μου που είναι μοναχικός και άσημος.
Πώς είναι ο Γιώργος Χατζηπιερής στον ρόλο του «μπαμπά»; Πίνει επτά κουβάδες λεμονάδες κι όλο κάνει τούμπες και γελάει ή είναι αυστηρός;
Ως μπαμπάς προσπαθώ να δημιουργήσω ένα ειλικρινές, ουσιαστικό και ισορροπημένο περιβάλλον με τη σύντροφο, τους συγγενείς και τους φίλους. Βάζουμε μετά τα όρια και τα πλαίσια που έχουν σχέση περισσότερο με το σεβασμό προς τον άλλο και όχι την άσκηση εξουσίας. Από κει και πέρα είμαστε σε μια αρένα όπου τα πάντα επιτρέπονται, τουρτοπόλεμοι, μπουγελώματα, υπερβολές, μαγειρέματα, ταξίδια, περιπέτειες και ό,τι άλλο φανταστεί ο νους...
Είναι πολύ εύκολο για ένα παιδί να περάσει από το «Ελεφαντάκι» και τον «Καράολο» στην τραπ μουσική που είναι δημοφιλής στους εφήβους. Πιστεύετε ότι η μουσική παιδεία των παιδικών χρόνων «γράφει» μέσα τους; Θα ξεπεράσουν την μόδα της τραπ μεγαλώνοντας;
Δεν ανησυχώ που τα παιδιά στην εφηβεία τους αποκλίνουν κατά πολύ από το περιβάλλον στο οποίο τα μεγαλώσαμε. Προσπαθούν να ορίσουν τον δικό τους χώρο και να ξεχωρίσουν ως προσωπικότητες. Έχουμε υποχρέωση να σεβόμαστε αυτή την ηλικιακή τους ανάγκη και να τα αφήνουμε στην ησυχία τους παρακολουθώντας πολύ διακριτικά. Και βέβαια να δηλώνουμε την απέραντή μας αγάπη και το ότι είμαστε δίπλα τους για οτιδήποτε μας χρειαστούν. Αν καταφέρουμε να διατηρήσουμε και μερικά σημεία επαφής με κοινά ενδιαφέροντα, αυτό είναι κέρδος.
Και μια και αναφερθήκαμε στην τραπ, ο στίχος αυτών των τραγουδιών, που χαρακτηρίζεται ακραία σεξιστικός και βίαιος, μπορεί από μόνος του να επηρεάσει την προσωπικότητα ενός παιδιού; Πιστεύετε ότι έχει παίξει ρόλο στην αύξηση της βίας μεταξύ των ανηλίκων;
Είναι ευρύτερο το θέμα. Δεν είναι μόνο ο συγκεκριμένος στίχος αλλά και τα παιχνίδια (ηλεκτρονικά και φυσικά), καρτούν, ταινίες ακόμα και η ευτελής αισθητική γύρω μας όλα αυτά δημιουργούν τάσεις στα παιδιά που μεγαλώνουν. Κι η ανάγκη για συμπερίληψη ή ακόμα κι η αντίδραση, αναγκάζει πολλά παιδιά να μπαίνουν σε αυτόν τον κόσμο και να τον οικειοποιούνται. Δεν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε σε αυτό παρά να αντιτάξουμε τον δικό μας κόσμο και τη δική μας αισθητική. Έστω και υποσυνείδητα αυτό μεταφέρεται και κάποια στιγμή μπορεί να βγει στην επιφάνεια χωρίς αναστολές.
Αν έπρεπε να δώσετε μια συμβουλή στους νέους γονείς, από την δική σας εμπειρία, ποια θα ήταν αυτή;
Είμαστε σε μια εποχή που όλη η πληροφόρηση και μεγάλο μέρος από τη μάθηση έρχεται και μας βρίσκει μέσα από τα μέσα ενημέρωσης και κατευθυνόμενα κέντρα κερδοσκοπίας και εξουσίας. Με σκοπό να διαμορφωθούν τύποι ανθρώπων που μπορούν χωρίς κριτική σκέψη να καταναλώνουν ό,τι τους προσφέρεται έτοιμο. Η συμβουλή που δίνω στα παιδιά μου και σε κάθε νέο είναι να ερευνούν από διαφορετικές πηγές το καθετί και να μην μασούν αβίαστα ό,τι τους έρχεται στο πιάτο. Πολύ βασικό είναι επίσης η επαφή με τη φύση η οποία εμπεριέχει τα πάντα, που δρα ως εξισορροπητικός μηχανισμός και μας δίνει το μέτρο με το οποίο πρέπει να κοιτάζουμε τη ζωή.
Όταν ξεκινήσατε να γράφετε τραγούδια, σκεφτόσασταν την παρακαταθήκη που θα αφήσετε πίσω σας; Σας νοιάζει η υστεροφημία;
Αυτό που κρατώ είναι η συγκίνηση που χωρίς να το επιδιώξω συνέβαλα στο να έχουν αρκετοί ενήλικες πλέον, ωραίες παιδικές αναμνήσεις. Ό,τι έχει να κάνει με τη φήμη, την ματαιοδοξία, τον εγωισμό, και την υστεροβουλία είναι έξω από τον κόσμο μου και δεν με αφορά.
Και κάτι τελευταίο: πόσο σημαντική είναι η μουσική (και οι τέχνες γενικά) για τα παιδιά;
Θα έλεγα όπως την αναπνοή.