«Στη μαμά που κάθεται σιωπηλά στην πολυθρόνα του σαλονιού και περιμένει να γυρίσουν τα παιδιά της από την βόλτα τους, θέλω να ξέρεις ότι σε καταλαβαίνω. Σε νιώθω όσο δεν μπορείς να φανταστείς.
Ξέρω γιατί ξαγρυπνάς και δεν μπορείς να κοιμηθείς. Ανησυχείς και φοβάσαι. Κοιτάζεις συνέχεια το ρολόι και αναρωτιέσαι γιατί δεν έχουν γυρίσει ακόμα. Βάζεις με τον νου σου απίστευτα σενάρια που πάντα καταλήγουν σε άσχημο τέλος.
Ναι, είσαι υπερβολική. Ναι, το ξέρεις. Αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι ανησυχείς.
Δεν λειτουργείς με διακόπτη. Δεν μπορείς να σβήσεις τα συναισθήματα και το μυαλό σου επειδή τα μωρά σου μεγάλωσαν και βγαίνουν μόνα τους έξω. Για σένα θα είναι πάντα τα ''μωρά'' σου.
Μετράς τα λεπτά αντίστροφα και η καρδιά σου αναπηδά με τον παραμικρό θόρυβο.
Προσπαθείς να απασχολήσεις τον εαυτό σου διάφορους τρόπους. Βάζεις να δεις μια ταινία, αλλά δεν μπορείς να την παρακολουθήσεις. Προσπαθείς να διαβάζεις το βιβλίο σου, αλλά δεν μπορείς να συγκεντρωθείς.
Να τους συνέβη κάτι στον γυρισμό; Ή απλώς ξεχάστηκαν γιατί περνούν καλά με τους φίλους τους;
Θυμώνεις και πιάνεις το κινητό. Θα τ' ακούσουν για τα καλά, σκέφτεσαι αλλά αμέσως μετά, τραβάει την προσοχή σου μια φωτογραφία στο έπιπλο της τηλεόρασης.
Είναι τα παιδιά σου όταν ήταν μικρά. Έχουν χωθεί στην αγκαλιά σου και χαμογελούν στον φακό σαν να είναι τα πιο ευτυχισμένα πλάσματα στον κόσμο. Κι εσύ χαμογελάς. Είσαι πλήρης. Είσαι ο εαυτός σου.
Η καρδιά σου μαλακώνει και παίρνεις μια βαθιά ανάσα. Αφήνεις το κινητό και πας προς το δωμάτιό σου.
Κρυφογελάς όταν ακούς το κλειδί στην πόρτα και τις φωνές τους να ψιθυρίζουν ''σσς μπορεί να κοιμάται η μαμά''.
Όχι, η μαμά δεν κοιμάται. Και μάλλον δεν θα κοιμηθεί ποτέ ξανά. Τουλάχιστον μέχρι να ακούσει το κλειδί στην πόρτα».